ตอน 28
13:05 เซฟเฮ้าส์ ชานเมืองวันเดียวกัน
เสียงรถหรูคันดำสนิทเลี้ยวเข้ามาจอดด้านหน้า ร่างสูงสง่าใน เชิ้ตขาวที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล ก้าวลงมา แม้ผ้าพันแผลที่ต้นแขนจะยังโผล่พ้นปกเสื้อ แต่แววตาคมเย็นของวาคิน กลับทำให้ใครต่อใครไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
ไม่กี่นาทีต่อมา ทรงยศ ก็ก้าวเข้ามาในห้องรับรอง สีหน้าอิดโรยจากโรคความดันสูง เส้นเลือดขมับปูดขึ้นเล็กน้อย มือหนึ่งยังจับขมับราวกับพยายามกดความปวดบีบเอาไว้
วาคิน เสียงเรียบ สุภาพ แต่แฝงเย็นชา
“สวัสดีครับคุณอา… เชิญนั่งก่อนครับ”
ทรงยศ ยกมือรับไหว้ นั่งลงอย่างอ่อนแรง มือกุมขมับไว้
“ขอบใจ… อาอาจไม่แข็งแรงนัก แต่ยังอยากคุยด้วยตัวเอง”
วาคินเสียงเรียบ สุภาพแต่เฉียบขาด เขาวางแฟ้มลูกหนี้ลงบนโต๊ะกระจกเบาๆ
“ก่อนอื่น ผมขอถามตรงๆ นะครับคุณอา… หลักทรัพย์ที่เอามาค้ำประกันไว้ บ้าน, หุ้นบริษัทยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์… แต่ร้านขนมเจียงกุล อาไม่ยอมให้ ผมเข้าใจ แ
