เสียงเปิดประตูทำให้คนที่กำลังเก็บกวาดห้องครัวอยู่รีบเช็ดมือก่อนจะเดินออกมาต้อนรับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจ
“คุณมาจริงๆ ด้วย”
“ฉันบอกจะมาก็ต้องมาสิ นี่ของที่เธอฝากซื้อ”
“ขอบคุณนะคะ คุณทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้วยังใจดีซื้อของมาให้เมล่อนอีก”
“ฉันทำให้ขนาดนี้แล้วมีอะไรตอบแทนไหม”
“มีสิคะ เมล่อนทำกับข้าวเผื่อคุณด้วยค่ะ”
“ฉันไม่ได้หมายถึงกับข้าว” เขารวบคนที่ยืนหน้าระรื่นเข้ามากอดแล้วหอมแก้มเธอเบาๆ ด้วยความมันเขี้ยว
“แล้วหมายถึงอะไร” วรรษมนดึงเนกไทเขาออกพลางมองด้วยสายตาหวานเชื่อม เธอรู้ว่าเขาต้องการ
“เธอก็รู้ว่าฉันต้องการอะไรจากเธอ”
“รู้ค่ะ เมล่อนว่าเอาไว้อีกสองวันนะคะ”
“ตั้งสองวันเลยเหรอ ฉันไม่เคยต้องรออะไรนานๆ แบบนี้มาก่อน” เขาแกล้งทำเป็นโมโหแต่ที่จริงก็รู้ว่าเธอยังไม่พร้อม แล้วที่แวะมาหาวันนี้ก็ไม่ได้การเรื่องอย่างว่าเขาแค่อยากมาดูให้เห็นกับตาว่าเธอยังอยู่ที่คอนโดจริงๆ
“เมล่อนรู
