“ว่างครับ ครับผมว่างตลอด” ฉัตรกล้าดีใจและไม่คิดเลยว่าพี่ณิชาจะเป็นกันเองกับเขามากขนาดนี้
“แล้วอยากกินอะไรล่ะ”
“ผมแล้วแต่พี่ณิชา พี่อยากพาผมไปกินร้านไหนผมกินได้ทุกอย่าง”
“ถ้างั้นไปร้านใกล้ๆ นี้แล้วกันนะ จะกล้าจะได้มีเวลาจัดของมากขึ้นส่วนร้านอื่นเดี๋ยวพี่ค่อยพาไปวันหลัง”
“ขอบคุณครับพี่ณิชา”
“พี่ขอตัวก่อนนะซักหกโมงครึ่งโมงเจอกันที่หน้าหอพักนะ”
“ได้ครับ” ฉัตรกล้ายิ้มหน้าบานไม่คิดเลยว่าการได้เจอพี่ณิชาวันแรกเขาก็จับได้ไปทานข้าวเย็นกับเธอแล้ว
ชายหนุ่มรู้สึกดีพี่ณิชาที่พี่ณิชายังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ ถึงแม้เธอจะจำหน้าเขาไม่ได้ก็ตาม แต่จากนี้เขาจะต้องทำให้ตัวเองอยู่ในสายตาของพี่ณิชาตลอด ยิ่งได้คุยก็ยิ่งรู้สึกประทับใจมากขึ้นเรื่องอายุห่างกันสองปีไม่ใช่ปัญหาอีกทั้งเรื่องลูกดวงกินผัวที่เสกสรรบอกมันก็ไม่ได้อยู่ในความคิดเขาเลย
ฉัตรกล้าเก็บของใช้เข้าที่แต่เขาลืมไปสนิทเลยว่าตัวเองไม่ได้ซื้ออ
