รักร้อนอ้อนพี่สาว

ภารกิจแรก

วันนี้ฉัตรกล้าตื่นตั้งแต่เช้าไปดูคนงานปรับพื้นที่จากนั้นก็ขับรถไปยังกับหอพักของพี่ณิชา ใช้เวลาขับรถจากจุดก่อสร้างไปหอพักแห่งนั้นแห่งนั้นเกือบจะครึ่งชั่วโมงเพราะโรงเรียนเอกชนแห่งใหม่ที่กำลังสร้างขึ้นนี้อยู่นอกเมือง

โครงการก่อสร้างโรงเรียนเอกชนที่บริษัทของเขาประมูลให้นั้นมีอาคารเรียนทั้งหมด 4 หลัง สระว่ายน้ำ เรือนนอน โรงอาหารและหอประชุมซึ่งกว่าจะเสร็จโครงการนี้อย่างน้อยก็ใช้เวลาประมาณสองปี ฉัตรกล้าจะเป็นคนลงมาคุมโครงการนี้เองด้วยตัวเองทั้งหมด

เมื่อมาถึงบริเวณหอพักแล้วเขาก็ยังต้องวนหาที่จอดรถอยู่ค่อนข้างนานเพราะแถวนี้มีอาคารพาณิชย์ ร้านค้าและอาคารหน่วยงานราชการที่จอดรถจึงหายากมากๆ

เขามองห้องที่กรุด้วยกระจกสีชาตรงหน้าหน้าบนกระจกระบุชื่อหอพักและเบอร์โทรศัพท์ไว้อย่างชัดเจน

ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปแอร์เย็นฉ่ำก็ปะทะใบหน้า

“สวัสดีค่ะ ติดต่ออะไรคะ” พนักงานวัยกลางคนที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์เอ่ยทักทายทันทีเมื่อเขาเปิดประตูเข้าไป

“ผมอยากทราบว่าที่นี่พอจะมีห้องว่างไหมครับ”

“สักครู่นะคะขอดูก่อนฉันขอดูก่อน”

พนักงานนั่งลงหน้าจอคอมพิวเตอร์คลิกเมาส์ไปมา ระหว่างนั้นฉัตรกล้าก็มองไปรอบๆ เผื่อว่าจะเจอพี่ณิชาแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะในห้องนี้มีแค่เขากับหญิงสาวตรงหน้าเท่านั้น

“ห้องจะว่างอีกทีต้นเดือนหน้าค่ะ คุณสนใจจะจองไว้ก่อนไหมคะ” พนักงานสาวเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์มาตอบ

“เป็นห้องแบบไหนครับห้องแอร์หรือห้องพัดลมครับ” เขาลืมถามเรื่องนี้จากเพื่อนและก็หวังว่าห้องที่ว่างจะเป็นห้องแอร์

“ที่นี่มีแต่ห้องแอร์ค่ะ ห้องที่จะว่างเป็นห้องชั้น 2 นะคะ ค่าเช่าราคา 3500 บาท ค่าน้ำคิดเหมาหัวละ 100 ค่ะ”

“ครับ”

“คุณจะพาใครเข้ามาพักกี่คนก็ได้แต่ต้องแจ้งกับทางเราเพื่อที่ทางเราจะได้ลงบัญชีถูก ส่วนค่าไฟก็หน่วยละ 7 บาทค่ะ”

“ที่นี่มีที่จอดรถให้ด้วยไหมครับ” ถ้าต้องให้วนหาที่จอดรถเหมือนวันนี้ฉัตรกล้าก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่เพราะมันเสียเวลา

“มีค่ะ เราเช่าอาคารจอดรถไว้ให้ผู้เข้าพักที่นี่ทุกห้องค่ะ แต่ถ้าคุณมีรถสองคันก็สามารถจ่ายค่าเช่าเพิ่มได้เดือนละ 800 ค่ะ”

“ผมมีรถคันเดียวครับถ้าผมจองห้องตอนนี้ผมจะเข้าพักได้อีกทีเมื่อไหร่”

“วันที่สี่ค่ะเราขอเวลาเคลียร์ห้องสามวัน”

“ผมต้องจ่ายค่ามัดจำไหมครับ”

“ไม่ต้องจ่ายก็ได้ค่ะ ถึงเวลาที่ผู้เช่าคนเก่าย้ายออกเดี๋ยวฉันจะติดต่อคุณไปเองคุณทิ้งที่อยู่คุณทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ก็ได้” เพราะห้องพักที่นี่ไม่เคยว่างพนักงานเลยไม่จำเป็นต้องเรียกมัดจำ

ฉัตรกล้ามีท่าทางลังเลเพราะปกติแล้วถ้าเขาทำงานยุ่งก็มักจะลืมรับโทรศัพท์และเขาก็กลัวว่าถ้าพนักงานของที่นี่ติดต่อเขาไม่ได้แล้วเขาจะพลาดห้องพัก

“พอดีผมไม่ค่อยสะดวกกับการรับโทรศัพท์เท่าไหร่ เอาเป็นว่าผมจ่ายค่ามัดจำก่อนได้ไหม”

“คุณจะเอาอย่างนั้นจริงๆ เหรอ”

พนักงานสาวมองด้วยความแปลกใจเพราะปกติแล้วผู้เช่าส่วนใหญ่มักจะไม่ค่อยจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าหรือค่ามัดจำพวกเขาจะจ่ายกันอีกทีก็วันสุดท้ายแล้วบางคนก็จ่ายเกือบจะห้าทุ่ม

“จริงๆ แล้วตามระเบียบของที่นี่ต้องจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าสามเดือนค่ะ แต่ถ้าคุณอยากจะมัดจำไว้ก่อนก็มาแค่หนึ่งเดือนก็ได้นะคะ วันเข้าพักค่อยมาจ่ายส่วนที่เหลือ”

“ไม่เป็นไรครับผมจ่ายทั้งสามเดือนเลยก็ได้ ผมรบกวนคุณออกใบเสร็จให้ผมด้วยนะครับ”

“ได้ค่ะรอสักครู่นะคะเดี๋ยวฉันทำเอาสัญญาให้ค่ะ”

“ครับ”

“ขอบัตรประชาชนกับเบอร์โทรศัพท์ด้วยได้ไหมคะ”

“ครับ”

ฉัตรกล้าส่งบัตรประชาชนให้กับเธอก่อนจะนั่งรอที่โซฟา

“คุณจะชำระเป็นเงินสดหรือโอนคะ”

“ผมขอโอนก็แล้วกันนะครับ”

“โอนแล้วช่วยส่งสลิปมาที่เบอร์โทรนี้ด้วยนะคะ” พนักงานส่งบาร์โค้ดที่ตั้งอยู่บนเคาน์เตอร์ให้กับชายหนุ่มเขาสแกนเสร็จก็ส่งสลิปไปยังเบอร์โทรที่เขียนไว้ รอไม่นานเสียงเครื่องปริ้นซ์ก็ดังขึ้น พนักงานสาวหยิบสัญญาขึ้นมาให้ชายหนุ่มดูทั้งสองฉบับ

“ตรวจสอบสัญญาก่อนนะคะแล้วค่อยเซ็นชื่อ”

เขาอ่านสัญญาทั้งสองฉบับซึ่งมีเนื้อหาเหมือนกันทุกอย่างจากนั้นก็เซ็นชื่อลงไป พนักงานสาวก็เซ็นชื่อของเธอตามลงไป

“คุณฉัตรกล้ารอสักครู่นะคะ ฉันจะเอาสัญญาไปให้เจ้าของหอเซ็นอีกทีค่ะ”

“เรียกผมกล้าก็ได้ครับ”

“ค่ะคุณกล้า”

พนักงานเปิดประตูออกไปแล้วฉัตรกล้าก็นั่งลงที่เดิมไม่ถึง 5 นาทีหญิงสาวก็เดินกลับข้ามา

“สัญญาเรียบร้อยแล้วค่ะตรวจสอบดูอีกทีก็ได้นะคะ” หญิงสาวส่งสัญญาทั้งสองฉบับให้กับชายหนุ่ม

“เรียบร้อยดีครับผมขอตัวก่อนนะครับ ผมขอเบอร์ติดต่อที่นี่ด้วยได้ไหมจะได้ถามว่าห้องเรียบร้อยดีหรือเปล่า”

“ได้ค่ะ นี่เป็นนามบัตรหอพักค่ะ ด้านบนเป็นเบอร์โทรศัพท์สำนักงานค่ะ เบอร์ด้านล่างเป็นเบอร์ของคุณณิชาเจ้าของที่นี่ถ้าคุณมีธุระด่วนมากๆ โทรเบอร์บนแล้วไม่มีใครรับค่อยเธอโทรเบอร์ล่างนะคะ”

“ได้ครับขอบคุณครับ”

“ไม่ทราบว่าของที่คุณจะย้ายไปอยู่ที่นี่มีเยอะไหม”

“ก็เยอะพอประมาณครับมีอะไรหรือเปล่า”

“อ๋อ...พอดีสามีฉันทำงานขนส่งนะคะถ้าคุณอยากให้ช่วยก็โทรมาเบอร์นี้นะคะ” พนักงานหยิบนามบัตรของสามีตนเองให้กับฉัตรกล้า

“ขอบคุณครับ แล้วยังไงผมจะติดต่อนะครับ” ชายหนุ่มยิ้มผูกมิตรกับพนักงานก่อนจะเดินมายังรถของตนเองที่จอดอยู่ถัดออกไป

ภารกิจครั้งแรกของเขาสำเร็จแล้วถ้าได้เข้าพักที่นี่ก็จะทำให้เขาหาโอกาสได้ใกล้ชิดกับพี่ณิชามากขึ้น ถึงแม้ว่าวันนี้จะยังไม่ได้เจอเธอแต่ก็รู้แล้วว่าหญิงสาวนั้นทำงานอยู่ที่ร้านทำผมข้างๆ นี่เอง