พายเริ่มลังเลกับคำพูดของลลิล เหตุการณ์ในรถเมื่อเช้าลอยเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง เธอจำได้ว่าหลังจากที่เธอพูดว่าอึดอัดที่เขาคอยตามติดเธอ แววตาคมของเขาก็เปลี่ยนไป ตอนที่เขาบอกให้เธอลงจากรถ น้ำเสียงของเขาเย็นชาเหมือนตอนที่เราสองคนยังไม่ได้เป็นแฟนกันไม่มีผิด เพิ่งรู้ว่าตัวเองพูดแรงและทำพลาดไปก็ตอนนี้
เขาคงจะเสียใจและเสียความรู้สึกมากที่เธอพูดแบบนั้นกับเขา ปกติแล้วเขาต้องโทรหาเธอแล้วตอนนี้ หรือไม่ก็ต้องมารับเธอแล้ว แต่นี่เขาหายไปเลยแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกไม่ดี อยากจะเอามือตบปากของตัวเองสักพันครั้ง เอาเลือดชั่วที่ปากออกเสียบ้าง เธอควรจะคิดได้ว่าเขารักและเป็นห่วงเธอขนาดไหน ทำไมถึงพูดอะไรไม่คิดไปแบบนั้น
“มึงร้องไห้?”ลลิลส่งกระดาษทิชชู่ให้เพื่อนทันที“กูเข้าใจมึงนะ แต่บอกตรง ๆ กูเข้าใจพี่เขามากกว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาเป็นห่วงมึงมาตลอดนะพาย มึงเองก็มีความสุขมากที่อยู่กับเขา กูไม่เข้าใจว่าวันนี้มึง
