มือบางหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายด้วยมือที่สั่นเทา เธอเดินหลบมุมไปหลบอยู่หลังเสาไฟฟ้าต้นหนึ่ง ในใจก็ได้แต่คิดว่าเวลาแบบนี้เธอควรโทรหาใครดี แต่ทว่าคนที่รู้เรื่องนี้มีเพียงสองคนคือเจ้าของผับกับรุ่นพี่วิศวะที่เป็นคนช่วยเธอไว้ ครั้นจะให้เธอโทรหาเจ้าของผับก็คงไม่สมควรแต่เธอก็ไม่มีเบอร์โทรหารุ่นพี่คนนั้นเหมือนกัน เพราะเธอแค่เมมเบอร์ให้เขา แต่ไม่ได้เมมเบอร์เขาไว้เครื่องตัวเอง
ตอนนี้ในใจเธอภาวนาอย่าให้มีอะไรร้ายแรงไปมากกว่านี้ อย่าให้พวกมันเจอกับยายของเธอที่อยู่ในบ้าน แค่เรื่องที่เธอต้องแบกไว้ก็มากพออยู่แล้ว ทำไมเธอต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย พลันน้ำตาก็ไหลออกมา พักนี้เธออ่อนแอบ่อยเหลือเกิน รู้สึกน้ำตาจะไหลง่ายมาก แค่มีอะไรมากระทบจิตใจเธอ น้ำตาก็พร้อมจะไหลออกมาทันที
เมื่อคิดว่าทางออกเดียวของเรื่องนี้คือเธอต้องโทรหาคนที่ช่วยเธอได้ นิ้วเรียวก็กดหาเบอร์ฝ่ายบุคคลที่ผับ ขอสายกับเจ้าของผับและแน่นอนว
