คงจะประทังชีวิตไปได้ เธอไม่มีความรู้มากมายนัก หากจะไปทำงานในเมืองคงหางานยากและอาจจะลำบากอย่างถึงที่สุด อยู่บ้านนอกอย่างน้อยบ้านก็ไม่ต้องเช่า ของกินก็หาเอาได้ข้างรั้วแค่ขยันปลูกผักปลูกหญ้า เลี้ยงไก่เลี้ยงปลา
“คิดดีแล้วเหรอที่จะไปอยู่กับฉัน” เสียงของชัชวินทร์ปลุกภวังค์ความคิดของเด็กสาวได้เป็นอย่างดี เธอสะดุ้งหันไปมองเขาอย่างลนลาน
“คุณชาร์ลว่าอะไรนะคะ” เธอนึกต่อว่าตัวเองที่เอาแต่เหม่อ ไม่ฟังที่เขาพูด
“หูแตกหรือไง หรือมัวแต่ใจลอย ดีใจที่จะได้ไปอยู่กับฉัน” เขาหันมามองอย่างเหยียดๆ เด็กสาวถึงกับหน้าถอดสี แค่เริ่มเดินทางเขาก็ตั้งท่าเป็นศัตรูกับเธอชัดเจนกว่าอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่อีก เธอถอนใจเฮือก รู้ดีว่าเขาไม่ชอบหน้าเธอ แต่ไม่รู้ต้องทำยังไงให้เขาไม่เกลียดเธอไปมากกว่านี้ เพราะเธอทำอะไรก็ดูจะขวางหูขวางตาเขาไปเสียหมด
“มะปรางไม่ได้ยินจริงๆ ค่ะ” เธอตอบตามตรง ชัชวินทร์ตวัดสายตาคมดุดันกลับมามอง หนวดเค
