“ฉันเข้าใจแล้ว” เขาพยักหน้ากอดเธอเอาไว้ทั้งตัว
“คุณชาร์ลจะทำอะไรคะ ปล่อยมะปรางนะ” เธอดิ้นรนแต่เจ็บจนน้ำตาร่วงเพราะเขากอดแน่นจนกระดูดแทบแตกละเอียด
“ก็ทำตามที่เธอต้องการไง เห็นอ่อยฉันออกบ่อย แอบมองฉันออกบ่อยไม่ใช่เหรอ”
“ปล่อยมะปรางนะคะ มะปรางสัญญาก็ได้ว่าจะไม่ไปที่นั่นอีก” เธอรีบละล่ำละลักพูด เพื่อให้ตัวเองเอาตัวรอด
“มุขตื้นๆ ทำตัวให้ไร้เดียงสา แกล้งทำเป็นเอาตัวเองรอด ทั้งๆ ที่อยากได้ฉันจนตัวสั่น”
“มะปรางเปล่า” เธอส่ายหน้าดิก
“ฉันได้ยินนะมะปราง ที่เธอพูดกับผู้ใหญ่ว่าชอบฉันน่ะ ฉันไม่ได้ปัญญาอ่อน อยากจะทำดีเอาชนะฉันอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเสียหรอก” เขาพูดเสียงลอดไรฟัน
“มะปรางยอมรับค่ะว่าพูดแบบนั้นจริงๆ ตอนผู้ใหญ่ถาม แต่คุณชาร์ลรังเกียจมะปราง...” เธอพูดไม่ทันจบประโยคเขาก็สวนขึ้นมาเสียก่อน
“ใช่ ฉันรังเกียจเธอ ชัดไหม” เขาตอกย้ำ
“มะปรางเข้าใจแล้วค่ะ และจะไม่ยุ่งกับคุณ”
“แต่เธอก็ยังเสนอหน้
