“ฉันไปวันไนท์แล้วก็จำไม่ได้ว่าใครเพราะเมา” เธอตอบไปแค่นั้นไม่กล้าตอบอย่างอื่นอีก ขอให้เราจบแค่นั้นเถอะ เธอไม่อยากดึงเขาลงมาตกต่ำกับคนอย่างเธอ
“เมื่อไหร่”
“หกปีก่อน”
“กว้างไป”
“เอ่อ...ฉันก็จำไม่ได้แล้ว” ทั้งที่จำวันนั้นได้ดีเธอก็ไม่อยากบอกว่าจำได้ ขอให้เป็นเพียงความทรงจำของเธอเพียงคนเดียว
“ลูกต้องการพ่อคุณรู้ใช่ไหม”
“ค่ะทราบ”
“แล้ว”
???
วราไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรไม่เข้าใจที่เขาพูดเลยสักนิดเดียว
“เควินลูกผมหรือเปล่า”
หญิงสาวตกใจ เมื่อเขาถามตรง ๆ แบบนี้ เขาไม่น่าจะรู้เรื่องของเธอเสียหน่อยทำไมถึงสงสัย
“มะ...มะ...ไม่...”
“ไม่อะไรบอกผม” สีหน้าหวั่นกลัวของเธอทำให้เขาเริ่มเอะใจแต่จะคาดคั้นก็คงไม่ได้ตอนนี้ เขาต้องหาวิธีอย่างอื่น
“ไม่ใช่”
“ถ้าคุณโกหกผม รู้ใช่ไหมว่าเจอกับอะไร ยังจำคืนอันเร่าร้อนของเราได้หรือเปล่า” ชวกรทบทวนความทรงจำ ก่อนจะออกรถไป
หลังจากกลับจากทริปฮันนีมูน มาวิน
