กรี๊ด....!
“พ่อวินขา...ทะเลใหญ่มากเลยค่ะ” ปานดาวตื่นเต้นมาก เด็กน้อยไม่ได้มาทริปต่างจังหวัดนานแล้ว ล่าสุดเห็นจะตอนสามขวบน่าจะได้
“ตอนหนูเด็ก ๆ ก็เคยพามาแล้วค่ะ ปานดาวกินน้ำทะเลไปหลายอึกเลย”
“จริงเหยอคะ” เด็กน้อยเอานิ้วป้อม ๆ จิ้มที่ขมับทำท่าเหมือนกำลังนึก แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
“ปานดาวจำไม่ได้เลยค่ะ”
เสียงหัวเราะของพ่อและแม่ดังขึ้นเมื่อสาวน้อยทำท่าทางน่าเอ็นดู
“คุณว่าปานดาวจะเก่งเหมือนคุณไหม” ขณะที่ดูลูกเล่นก่อปราสาททราย เขาก็ถามขึ้น
“ไม่รู้สิคะ ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากให้ลูกเรียนหมอค่ะ กลัวไม่มีเวลาพักผ่อนเหมือนเราสองคน” ทั้งเมริษาและมาวินล้วนเป็นคุณหมอที่งานยุ่งด้วยกันทั้งคู่ กว่าจะปลีกตัวออกมาใช้เวลาครอบครัวเพื่อหาความสุขไม่ง่ายเลย
หากเขายังรับตำแหน่งหัวหน้าอยู่ล่ะก็ ไม่แน่ตอนนี้เธออาจจะนอนแห้งเหี่ยวอยู่ที่บ้านดูแลลูกอย่างเดียวก็ได้
“ผมคิดมาสักพักแล้วนะ อยากให้คุณลาออกไป
