หลายอาทิตย์ต่อมา
ณ ตึกคณะนิเทศฯ ลิตากำลังก้าวขาขึ้นบันได ทว่าสายตากลับมองไปยังจุดหนึ่งที่คิมหันต์เคยมารับและมาส่งเป็นประจำ ภาพความทรงจำที่เคยเกิดขึ้นหลั่งไหลเข้าฉายในหัวอีกครั้งจนต้องรีบสะบัดทิ้ง ตวัดเท้าก้าวขึ้นบันไดต่อ
ผ่านมาแล้วหลายอาทิตย์ที่เธอและเขาไม่ได้ติดต่อกัน คิมหันต์หายเงียบเข้ากลีบเมฆไปเลย ไม่เห็นหน้าเขาที่มหา’ลัย หรือผับเจ้นัตตี้ ดีเหมือนกัน จะได้ลืมเขาเร็วๆ
“พี่ลิตาครับ”
“อ้าวมิค มีอะไรเหรอ?”
“ผมซื้อขนมและชานมมาฝาก” มิคยื่นถุงขนมและชานมมาให้
“ขอบใจนะ” เธอยิ้มและรับถุงขนมจากมิคมา ไม่กล้าปฏิเสธน้ำใจจากน้องเขา ไหนๆ ก็ตั้งใจซื้อมาให้แล้ว รับไว้คงไม่เสียหาย
“แล้วนี่มีเรียนต่อไหม?”
“มีครับ ผมรู้ว่าพี่ลิตามีเรียนภาคบ่าย เลยมาดักรอเพื่อเอาขนมและชมนมที่พี่ชอบมาฝาก”
“เป็นน้องรหัสที่น่ารักจริงๆ ขอบใจอีกครั้งนะ ไว้วันหลังพี่จะซื้อมาคืนให้มิคบ้าง พี่ไปก่อนนะ ตั้งใจเรียนล่ะ”
ลิต
