‘ปล่อยเถอะ อย่าทำแบบนี้อีกเลย นายบอกให้ฉันเดินไปจากชีวิตเอง ลืมไปแล้วเหรอ?’
‘อย่าทำแบบนี้เลยนะ ขอร้อง…’
คำพูดพวกนั้นของลิตายังคงดังก้องในหัวจนถึงตอนนี้ เขานั่งดื่มคนเดียวที่เคาน์เตอร์บาร์ภายในคอนโดมิเนียมที่เคยมีความทรงจำมากมายเกี่ยวกับลิตา
ลิตาอาจไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขา ‘ยอม’ มากกว่าทุกคน
‘ยอมรับความจริงได้แล้วว่ามึงน่ะ เป็นแบบนี้เพราะของเล่นชิ้นโปรด’
‘ในวันนี้มึงอาจจะไม่ยอมรับความจริง แต่สักวัน มึงจะเป็นฝ่ายเรียกร้องมันจากลิตาเอง’
จู่ๆ คำพูดของเพื่อนสนิทในวันนั้นก็ลอยเข้ามาในหัว ซ้ำเติมเขาอีกรอบ พยายามโกหกตัวเองว่าไม่ได้เป็นแบบนี้เพราะลิตา ในวันนี้รู้แล้วว่าสาเหตุที่เขาเป็นแบบนี้…เป็นเพราะลิตาจริงๆ
“หึ มึงแพ้แล้วไอ้คิมหันต์ มึงแพ้ให้ลิตาแล้ว…” เขาพูดออกมาคนเดียวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ รู้สึกสมเพชให้ตัวเองเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่ง
