ภาพความทรงจำแล่นฉายวกวนไปมา ย้อนไปให้เธอคิดถึงวันคืนดีๆ กับชายหนุ่มคนนึง มีทั้งทุกข์และสุขในช่วงเวลาสั้นๆ แต่มันก็ทำให้หัวใจดวงนี้อิ่มเอม
"ถ้าคุณพอมีเวลาอีก ผมจะเล่าให้คุณฟังดีไหม"
"ไม่"
"ผมก็นึกว่าคุณอยากรู้อีก"
"นอกจากเป็นหมอแล้ว นายยังเป็นนักพล่ามอีกหรือไงเนี้ย ทำไมพูดได้น่ารำคาญนัก"
"แต่คุณก็ตั้งใจฟังนะครับ" คำพูดพวกนั้นมาพร้อมกับใบหน้าหล่อ ความสุภาพและอ่อนโยนในคนคนเดียวกัน ทำให้ผู้นึกถึงปริยิ้มง่ายดาย
"โมนิก้า!!!"
"หื้ม...." เธอเหลียวมองตามต้นเสียงนั้น ในบรรยากาศที่รอบข้างเป็นสีขาวขุ่นมัว แต่ไร้เจ้าของเสียงเรียกชื่อ
มันเริ่มเกิดความกังวลว่าตัวเองอยู่ที่ไหนกัน แล้วก่อนหน้านี้เธอเพิ่งเจออะไรมา คนคนเดียวที่เธอนึกถึงก็เพียงแต่เขา....
แก๊ก~
"โมนิก้าลูก..." ดาริณรีบปรี่มากอดร่างลูกสาวบนเตียง หลังจากที่บอดี้การ์ดค้นหาเธอจนพบ ตรงริมแม่น้ำห่างไกลจุดเกิดเหตุไปหลายกิโลเมตร
"หม
