หมับ! ฝ่ามืออบอุ่นรีบดึงให้ร่างบางวิ่งตาม ในช่วงที่ดัสกำลังดึงความสนใจของคนร้าย จนเขาพาเธอมาหลบมุมนึงซอกข้างตึกพื้นที่คับแคบ
"อึก! ปวด...ปวดหัวจังเลย" เสียงใสเอ่ยบอก มันปวดศรีษะหนักอึ้งยิ่งกว่าถูกบีบอย่างรุนแรง
มีภาพสลับไปมาในศรีษะหลากหลาย ผู้คนวุ่นวายและความรุนแรงเป็นฉากๆ หรือแม้แต่เรื่องราวทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับเธอ
"คุณเป็นอะไร! อดทนไว้นะผมจะพาคุณกลับคอนโดตอนนี้เลย" ร่างสูงสงสารหญิงสาวจับใจ ประคองเธออุ้มขึ้นด้วยท่าเจ้าสาว แต่อีกฝ่ายก็ดิ้นพล่านกับความทรมานในศรีษะ จู่จู่อาการมันกำเริบจนน่ากังวล
"ปวด...อึก!...ปวด" โมนิก้ายกกุมขมับทั้งสองมือ ก้มหน้าซุกใส่แผงอกกว้างเสมือนสิ่งเดียวที่ช่วยลดความเจ็บปวด แต่ไม่เลยมันยิ่งทวีความทรมานอีกหลายเท่า
"อดทนไว้ครับ อดทนไว้อีกนิดเดียว" เขารีบเร่งปลายเท้าใหญ่ ไม่สนใจแล้วว่าจะเจอคนร้ายหรือไม่ ขอแค่ในอ้อมแขนปลอดภัยก็พอ
"ปวด!...มันปวดไม่ไหวแล้ว!...
