บทที่ 34 ความหลังในตอนเด็ก
“ปล่อยนะคะ เรื่องนี้คุณทำไม่ถูก มีสิทธิ์อะไรมาไล่น้ำค้างออกคะ”
เสียงหวานพูดเสียงเข้ม พยายามขัดขืนหมุนข้อมือเล็กให้พ้นมือหนาที่กำลังกึ่งลากกึ่งจูงมายังลานจอดรถชั้น 5
“...”
หมิงเผิงยังคงนิ่งเปิดประตูรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูคันหรู ยัดคนตัวเล็กเข้าไปแล้วปิดประตู เขายังไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับน้ำค้างตอนนี้ เพราะเดิมทีนิสัยของเขาต้องเอาชนะไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ทว่าตอนนี้ทำได้แค่เงียบไปก่อน ไว้ค่อยอธิบายกับน้ำค้างทีหลัง
“ปล่อยค่ะ!!”
เสียงหวานพูดอีกครั้ง พร้อมกับใช้มือพยายามกระชากประตูรถออก แต่กลับเปิดออกไม่ได้ จนกระทั่งหมิงเผิงได้มานั่งฝั่งคนขับ จากนั้นสตาร์ทรถออกไป
ในขณะที่รถเคลื่อนตัวมาได้สักพัก หญิงสาวเริ่มรู้ตัวว่าหากยังโวยวายต่อไปคงไม่มีประโยชน์ เนื่องจากเขาเอาแต่นิ่ง เธอจึงทำได้เพียงเงียบลง แล้วหันหน้าออกไปมองข้างนอก อย่างไม่พอใจ
“ฟังผมก่อนได้ไหม ใจเย็นก่อนน
