บทที่ 32 แอบทำอะไรให้ลับหลัง
ตึก ตึก !
เสียงเท้าหนัก เดินเป็นจังหวะสม่ำเสมอเข้ามาในบ้านของตระกูลไพศาล ใบหน้าของเขาเรียบนิ่งไร้การแสดงออก ซึ่งไม่มีใครสามารถเดาอารมณ์ตอนนี้ของเขาได้
“นังแดง เอ็งว่าคุณเค้าอารมณ์ไหนวะ”
“ไม่รู้ว่ะ นังแจ่ม ฉันเดาไม่ออกเลย”
“ฉันว่าคุณเค้าไปกินรังแตนมาว่ะ”
“แต่ฉันว่ากินยาไม่เขย่าขวดมากกว่า อารมณ์แปรปรวนเกิน”
สองสาวใช้กระซิบกระซาบกันเบา ๆ ทว่าคนหูดีอย่างหมิงเผิงได้ยินชัดเจนทุกคำ เขาจึงตวัดสายตาอันคมกริบมองไปที่แจ่มกับแดง ทำเอาสาวใช้สองคนสะดุ้งโหยงไปตาม ๆ กัน
“ดึกแล้วขอตัวไปนอนก่อนนะคะ เป็นเด็กต้องนอนให้ครบ 8 ชั่วโมงค่ะ”
“ใช่ค่ะใช่ เดี๋ยวตื่นมาขอบตาดำค่ะ”
สองสาวละล่ำละลักพูด ก่อนจะใส่รีบวิ่งแจ้นออกไปยังบ้านพักของแม่บ้าน ส่วนหมิงเผิงเองได้แต่ลอบถอนหายใจเบา ๆ เขาดูเป็นคนใจร้ายขนาดนั้นเชียวหรือ ไม่ว่าใครก็กลัวจนหัวหด
“คุณหมิงเผิงยังไม่นอนหรือคะ”
เสียงป้าสา
