เพียงแค่สองนาทีต่อมา ร่างเล็กของเด็กหญิงวัยสี่ขวบกว่าก็วิ่งดุ๊กดิ๊ก ๆ เข้ามาหาคนเป็นแม่
"คุณแม่ลินลินคิดถึงจังเลย" เพราะชอบแทนตัวเองว่าลินลินตั้งแต่เริ่มหัดพูด จนทุกคนก็ต้องเรียกลินลินตามไม่อยากจะขัด ทุกครั้งที่มีคนถามว่าชื่ออะไร น้องจะรีบตอบออกไปอย่างไวว่าลินลิน แล้วก็ต้องเรียกลินลินตามกันอย่างนึกขำนัก
"ไปเที่ยวมาสนุกไหมคะ ลินลินได้อะไรมาบ้างเอ่ย"
"เยอะแยะเลย มีชุดสวยมาให้พี่ลิลลี่ด้วย พ่อนนท์ใจดี"
"เหรอคะ ใจดีจังเลยคิดถึงพี่ลิลลี่ด้วย" ช่อฟ้าลูบผมลูกสาวอย่างนึกเอ็นดูนัก สี่ขวบกว่าแล้วแต่คำพูดคำจาเหมือนเด็กโตเกินกว่าอายุ
ลลินเดินเข้าไปหารามิล ชูแขนขึ้นสูงเพื่อให้ยกตัวขึ้นอุ้มไปนั่งด้วยกัน รามิลต้องรีบทำตามอย่างว่าง่าย สีหน้าที่งอนเมียเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเลย
"ลินลินก็คืดถึงคุณพ่อค่ะ ม๊วฟ!"
"หืม...ชื่นใจจังเลยครับลูก คุณพ่อก็คิดถึงลินลินเหมือนกันครับ"
ส่วนลิลลี่เดินยิ้
