แต่แล้วความกลัวในใจของธารมิกาถูกเฉลยทันทีด้วยเสียงของลูกชายที่เฝ้ารออย่างหงอยเหงา
“ฮะ...ชื่อเหมือนพี่เขาเยยนะ”
ธารมิกาโล่งใจ ถ้าชื่อเหมือนพี่เขาก็คงชื่อ ‘ภูเขา’ สินะ คนละคนกันแน่ ๆ เมื่อคิดได้ว่าคิดไปเองพลันโล่งใจก่อนจะปลอบใจลูกชาย
“หรือให้แม่บอกพี่รุ้งดีว่าเราจ้างให้เขาทำอาหารให้เราดีไหม”
“ดีฮะแม่ อาหารโยงพยาบาลไม่อาหร่อยพี่เขาไม่ชอบ”
เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วธารมิกาจึงโทรหารุ้งรวีอีกครั้ง ก่อนจะโอนเงินให้เธอเป็นค่าอาหารเผื่อว่าคนที่จ้างจะไม่มีเงินซื้อของ
ภูธรที่กำลังช่วยยกต้นไม้หน้าบ้านเรียงให้สวย ๆ ถ่ายรูปแล้วจะอัปลงเพจปักป้ายทำรหัสเอาไว้เวลาคนสั่งจะได้รู้ว่าจะซื้อต้นไหนแต่ขณะที่ทำงานอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเรียกที่หน้าบ้าน
“พี่ภู...พี่ภู...อยู่บ้านไหม” รุ้งรวีตะโกนจนคอจะแห้ง นี่รีบไปกดเงินมาให้พี่ภูอีกคุณเขาโอนมาเป็นค่ากับข้าวแล้วก็ค่าแรงตั้งห้าพัน เดี๋ยวจะไม่ทัน
