ห้องฉุกเฉินที่เต็มไปด้วยคุณหมอและพยาบาลกำลังช่วยชีวิตคนเจ็บทำให้คนที่มองผ่านช่องกระจกเห็นความวุ่นวายตรงนั้นจิตใจหวั่นไหว ธารมิกาเดินไปเดินมาอย่างกังวลใจหน้าห้องโดยพี่ธนาไปจัดการเรื่องทั้งหมดให้เอง และยังมีสุดาที่นั่งน้ำตาซึมอยู่หน้าห้องโดยมีทิวเขาหลับหนุนตักอยู่ด้วย
“ใจเย็น ๆ ลูกตาภูต้องไม่เป็นอะไร” สุดาเพิ่งได้ฟังเรื่องเล่าจากรุ้งรวีว่าวันนี้หนูธารเริ่มเปิดใจแล้ว หลังจากที่ภูธรผ่านด่านพี่ชายเพื่อเข้าไปง้อธารมิกาอีกครั้ง และครั้งนี้คิดว่าพวกเราคงจะมีความสุขเสียที พ่อแม่ลูกได้อยู่พร้อมหน้า เธอก็จะได้เลี้ยงหลานอย่างไม่ต้องเอาแต่มองอยู่ไกล ๆ แต่ทว่าดีใจยังไม่ทันข้ามวันก็ดันมีอุบัติเหตุเสียอีก
‘ไม่รู้สวรรค์จะลงโทษพวกเราแม่ลูกไปถึงไหนกัน’
“ค่ะ...เขาต้องไม่เป็นอะไร” ธารมิกาเห็นเขาเลือดท่วมตัวแล้วกังวลไม่หาย หลังจากนี้เธอจะไม่รั้งรออะไรอีกแล้ว หากว่าสูญเสียเขาไปจริง ๆ เธอก็คงไม่อาจจะทำใจได้
