เย็นนี้มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในบ้าน เพราะลูกชายหนึ่งเดียวไม่กินข้าวซึ่งผิดปกติสำหรับพี่เขามาก ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กน้อยวัยใกล้สี่ขวบเต็มที่มีแต่ความเศร้าสร้อย พร้อมกับพ่อแม่ที่นั่งง้อ
“ทำไม...ทำไมพี่เขานอนคนเดียวแล้วพ่อกับแม่นอนด้วยกัน พี่เขาก็คิดถึงพ่อกับแม่นะ”
ธารมิกาถอนหายใจมองคนต้นคิด สุดท้ายก็เกิดเรื่องจนได้ วันนี้มีแต่ของชอบแต่ทิวเขาไม่กินเลยสักนิด แล้วจะให้เธอทำยังไง
ภูธรแม้รู้สึกผิดแต่ว่าเรื่องนั้นมัน...
“ก็ได้ครับ...นอนด้วยกันไม่ต้องแยกแล้วเนอะ” ธารมิกาปวดใจจริง ๆ แต่ว่าให้ลูกเสียใจอย่างนี้ดีที่ไหนกันล่ะ เรื่องนั้นไม่ต้องรีบเอาไว้ก่อนเถอะ ความรู้สึกลูกสำคัญที่สุด
เพราะหลายเดือนที่ผ่านมาภูธรพยายามหลายครั้งแต่ว่าลูกคนที่สองก็ไม่มาสักทีจึงคิดว่าเพราะกังวลเกินไปหรือเปล่า จึงคิดอยากให้ลูกแยกห้อง แต่ธารมิกาไม่เห็นด้วยจึงให้คุยกับทิวเขาก่อนค่อยตัดสินใจ แต่ว่าเจ้าเด็กตัวน้อยที่แสนฉ
