ตอนนั้นเขายังจำได้ว่าขวัญไม่ยอมมองหน้าเขานานเป็นอาทิตย์เลย ฮอร์โมนว้าวุ่นของเด็กวัยรุ่นจริงๆ การเงียบกับการโวยวายระหว่างสองแบบนี้เขาไม่รู้จริงๆว่าแบบไหนดีกว่า ซึ่งขวัญจะเป็นแบบแรก แต่ความดื้อเงียบของเธอก็ไม่อาจชนะเขาได้
“ขวัญอีกสองสามวันฉันต้องเดินทางไปหนานจิงและซงเจียง”
“ซงเจียง หรือว่าจะเป็นโรงแรมเหมืองที่นั่น” ดีแลนพยักหน้า
“อยากไปเหรอ” ขวัญพยักหน้าและต่อมาก็ทำหน้ามุ้ยเมื่อนึกได้ว่าเธอไม่อาจทิ้งลูกไปได้ เพราะเคนยังเล็กเกินไปที่จะเดินทางและเธอยังต้องให้นมลูก
“ไปนานมั้ยคะ”
“ไม่นานหรอกงานเสร็จก็จะรีบกลับ ไปสองเมืองก็น่าจะไม่เกินสิบวัน เอาไว้เคนโตอีกสักหน่อยพวกเราค่อยไปพักผ่อนที่โรงแรมเหมืองที่นั้นนานเท่าที่ขวัญต้องการเลยดีมั้ย” ขวัญยิ้มพร้อมพยักหน้า ซึ่งดีแลนก็ยิ้มออกมาเช่นกันเมื่อเขาคิดอะไรบางอย่างได้แล้วในที่สุด
“เดินทางปลอดภัยนะ” อีวานที่ในอ้อมแขนมีร่างเด็กน้อยอยู่เอ่ยกับน้องชายท
