ลียารู้สึกตัวอีกทีก็ตกใจผุดลุกขึ้นนั่งเพราะเมื่อมองออกไปนอกระเบียงห้องผ่านบานกระจกก็เห็นว่าท้องฟ้าเป็นสีครึ้มไปหมดแล้ว นี่หล่อนเผลอหลับไปจนค่ำมืดเลยทีเดียวหรือ แต่เมื่อจะขยับตัวก็นึกได้ว่าไคโรบังคับให้หล่อนอยู่ที่นี่ไม่ให้ไปไหน ร่างบอบบางลุกจากโซฟาแล้วเดินออกไปข้างนอกพอเปิดประตูห้องต้องตกใจเพราะเห็นคนของเขายืนรออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับถามว่า
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณจะออกไปไหน?”
“ปละ...เปล่าค่ะ...เปล่าค่ะ”
ลียาตกใจทำอะไรไม่ถูก หล่อนรีบปิดประตูลงอย่างเร็วไวและยืนหอบหายใจที่บานประตูห้อง อะไรกันนี่! ไคโรกักขังหล่อนไว้ที่นี่จริง ๆ ด้วย หญิงสาวคิดอย่างเจ็บใจ แล้วอย่างนี้หล่อนจะส่งข่าวให้นงลักษณ์รู้ได้ยังไง ป้าของหล่อนคงกระวนกระวาย อยากจะออกไปจากที่นี่ใจจะขาดแต่ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้เลย หญิงสาวเดินกลับเข้าไปในห้องนั้นอีกครั้ง ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วก็ครุ่นคิด
แต่แล้วก็นึกอะไรไม่ออก หล่อนเป็นผู้หญ
