“แล้วคุณคิดว่าเจ้าหนี้จะเอายังไงกับลูกหนี้ที่เบี้ยวนัดหนแล้วหนเล่า ปล่อยให้ลูกหนี้อยู่อย่างสบายโดยไม่ทำอะไรอย่างนั้นเหรอ หรือว่าคุณจะเป็นคนชดใช้หนี้ทั้งหมดห้าแสนดอลล่าห์ให้ป้าของคุณ”
“ฉันจะเอาเงินมากมายขนาดนั้นจากไหนมาให้คุณกันล่ะ...ปละ....ปล่อยฉันนะไคโร”
ลียาช้อนตามองเจ้าของมือหนาใหญ่ที่จับไหล่บางของหล่อนไว้และกดร่างนั้นให้แนบชิดกับตัวเขาโดยไม่ใส่ใจเลยว่าหล่อนจะรู้สึกยังไง จะให้รู้สึกยังไงในเมื่อเขาคือเจ้าของอ้อมกอดและ...เป็นคนพรากสิ่งที่หล่อนหวงแหนที่สุดไปเมื่อคืนนี้ แต่ถึงหล่อนจะกลัวมากแค่ไหนก็ดูเหมือนตอนนี้ไคโรไม่ได้ใส่จความรู้สึกของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ก้าวเข้ามาและต้องเผชิญหน้ากับเรื่องที่หล่อนคาดไม่ถึง เขาเหยียดปากและจ้องมองหล่อนด้วยสายตาหยามเหยียด
“ไม่มีเงินมาคืนแต่ก็ยังกล้ามาพบผม หรือว่า...คุณกำลังคิดอะไรอยู่อย่างนั้นเหรอลียา”
“คุณคิดว่าฉันจะคิดอะไร ฉันแค่อยากมาเจรจา แค่อยากต่อ
