ยังไม่ลืม
“แล้ว...ถ้าไม่มีฉันล่ะ”
ชายหนุ่มส่ายหน้าทันที “ถึงไม่มีคุณผมก็ไม่กลับไปหรอก”
“เพราะ ?”
“ถามเยอะขนาดนี้วันนี้คงไม่ต้องไปทำงานแล้วละมั้ง นั่งตอบคำถามกันอยู่บ้านนี่แหละ” วริศแกล้งเย้าแหย่คนรัก ด้วยไม่อยากให้บรรยากาศมันอึมครึมจนเกินไป แต่ก็เหมือนว่าเขาจะแหย่ผิดเวลาไปสักหน่อย
“งั้นก็ไปทำงาน ฉันก็ไม่ถามแล้วก็ได้ ถ้าคุณไม่อยากตอบ” หญิงสาวเอ่ยเสียงสะบัด หยัดตัวลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไปจากตรงนี้ ทว่ากลับโดนเขาคว้าแขนเอาไว้แล้วรั้งให้นั่งลงบนตักแกร่ง จากนั้นก็โอบกอดร่างบางเอาไว้ไม่ให้เธอหนีไปไหนได้อีก “คุณปล่อยนะ เดี๋ยวเสื้อฉันยับ” รุ้งตะวันว่าเสียงดุ หากเขากลับไม่รู้สึกรู้สา
“ผมว่าผมเปลี่ยนใจไม่เข้าบริษัทดีกว่า วันนี้แฟนผมดูอารมณ์เหวี่ยง ๆ เหมือนมีเรื่องต้องคุยกันยาว” เขากอดแน่นขึ้น ไม่สนว่าเสื้อเธอจะยับหรือไม่ ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องรับแขก ตรงนี้น่
