ว่าที่เจ้าบ่าวว่าที่เจ้าสาว
“รับสิ ไม่รับก็โง่แล้ว”
“อ้าว...” ลูกสาวผละตัวออกจากวงแขน ขมวดคิ้วมองหน้าพ่อด้วยสีหน้ายุ่ง ๆ “พ่อไปรับทำไม เดี๋ยวบ้านเขาก็หาว่าเราไปเกาะเขากินหรอก”
ด้วยฐานะที่แตกต่างทำให้รุ้งตะวันซีเรียสเรื่องนี้มาก ครั้งหนึ่งตอนที่วริศรู้ว่าเธอต้องเก็บเงินเพื่อไปจ่ายหนี้ธนาคารเขาก็อาสาจะจ่ายให้ทั้งหมด หากเธอก็เลือกที่จะปฏิเสธเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดว่าเธอคบกับเขาเพราะเงิน ทะเลาะกันเรื่องนี้ประมาณครึ่งวัน สุดท้ายเขาก็ยอมเธอในที่สุด
แต่ก็เป็นการยอมแบบดื้อ ๆ เพราะเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันเธอไม่เคยได้ใช้เงินตัวเองจ่ายค่าอะไรเลย เป็นเขาที่รีบควักกระเป๋าจ่ายให้ทุกอย่าง เขาบอกว่าอยากให้เธอเก็บเงินได้เต็มเม็ดเต็มหน่วย แล้วก็เช่นเคย เถียงกึ่ง ๆ ทะเลาะกันไปอีกวันหนึ่งเต็ม ๆ คราวนี้กลายเป็นเธอที่ต้องยอม เพราะอีกฝ่ายให้เหตุผลมาว่าก่อนหน้านี้เขายอมเธอแล้ว ฉะนั้นครั้งนี้ให้เธอต้องเป็นฝ่าย
