ความอ่อนเพลียทำให้น้ำรินหลับไปจนครึ่งค่อนวัน รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็ไม่พบปฐพีแล้ว หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จน้ำรินจึงรีบลงมาชั้นล่างทันที
“ตื่นแล้วเหรอครับ นายฝากบอกว่าวันนี้ให้คุณรินพักผ่อนได้ตามสบายครับ” ต้นกล้าทักทายด้วยรอยยิ้มตั้งแต่เห็นน้ำรินเดินออกมาจากลิฟต์
“คุณดินไปทำงานแล้วเหรอ”
“ครับ ทีแรกกล้านึกว่านายจะไปไม่ไหวซะอีก"
"ทะ...ทำไมเหรอ" น้ำรินถามอย่างประหม่า เขาคงไม่ได้บอกต้นกล้าว่าตื่นเช้ามาทำเรื่องอย่างว่าหรอกนะ
"ก็เมื่อคืนกลับมาถึงก็ผื่นแพ้ขึ้นตามตัวเต็มไปหมด”
ทำให้น้ำรินที่กำลังเดินไปห้องรับประทานอาหารชะงักฝีเท้าทันที
“คุณดินเป็นอะไรเหรอ เมื่อเช้ายัง…ดีๆอยู่เลย” นึกถึงเรื่องเมื่อเช้าน้ำรินก็ถึงกับเผลอกัดปากตัวเองจนห้อเลือด
“เมื่อเช้าหายแล้วครับ แต่เมื่อคืนแพ้หนักมากผื่นขึ้นตามตัวเต็มไปหมด ดีนะครับกินยาแก้แพทัน”
“แพ้มาก คือแพ้อะไรเหรอ”
“น่าจะแพ้ปะ...”
โครม!!
ยังไม่ทันท
