"หยุดนะเว้ย ไม่หยุดกูยิง!" เสียงตะโกนขู่ไล่หลังมาพร้อมกับเสียงปืน ปฐพียิงไปทางต้นเสียงอีกครั้งก่อนจะดันหลังให้น้ำรินออกวิ่งอีกครั้ง
ปัง! ปัง! ปัง!
"วิ่งน้ำริน!"
ทั้งสองฝ่ายสาดกระสุนใส่กันอย่างดุเดือด เสียงปืนไล่หลังมาในขณะที่ฝั่งปฐพีนั้นกระสุนปืนได้หมดลงไปแล้วและสองขาของน้ำรินเริ่มไม่มีแรงวิ่ง แต่ป่าหญ้ารกทึบทำให้ทั้งคู่ลื่นไถลเสียหลักตกลงไปจากเนินสูง
ครืดดดด!
"โอ๊ย!"
"ริน!"
ถือว่าสติของปฐพียังดีอยู่ เขากอดน้ำรินเอาไว้ในขณะที่ทั้งสองกลิ้งหลุนๆ ลงไปสู่เบื้องล่าง ระหว่างนั้นไม่รู้เลยว่าร่างกายกระแทกกับอะไรบ้าง รู้เพียงปฐพีพยายามใช้ตัวเองปกป้องน้ำรินให้ได้รับแรงกระแทกน้อยที่สุด
ตุ้บ!
"อั๊ก!" กระทั่งร่างทั้งสองหยุดนิ่งตอนที่แผ่นหลังของปฐพีชนเขากับต้นไม้ใหญ่ ทว่าเขาคนที่เขาห่วงมากที่สุดในตอนนี้คือคืนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา
"...จะ...เจ็บ" แรงกระแทกทำให้น้ำรินรู้สึกเจ็บไปทั้งตัวจนหมดสติ
