ความเจ็บปวดเข้าเล่นงานทุกส่วนจนระบมไปหมด และเมื่อก้มลงมองส่วนนั้นซึ่งทั้งบวมช้ำและเลอะเทอะด้วยน้ำคาวของมาเฟียหนุ่ม แววตาที่เคยฉายแววความสุขก็แปลเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยทันที
“เฮ้อ” เธอพ่นหายใจออกมาเบาๆ กับชะตากรรมอันน่าสมเพช แต่ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมานั่งคร่ำครวญ นอกเสียจากรีบอาบน้ำล้างตัวและลงไปทำหน้าที่ของเธอ
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อน้ำรินมาช่วยทำอาหารค่ะ”
ทันทีที่เดินเข้าไปหญิงสาวก็ยกมือไหว้แม่บ้านอย่างนอบน้อม สายตาทั้งสามคู่มองมาทางเธอด้วยความรู้สึกแปลกใจ
“เอ่อ หนูไปโดนหมาที่ไหนฟัดมาเหรอลูก” หนึ่งในนั้นเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เห็นท่าทีเหนื่อยล้าและรอยแดงจ้ำตามรอบคอของน้ำริน
“คือ...ไม่ใช่หมาค่ะ ควายขวิดค่ะ”
“ฮะ!” คูณ3
“ล้อเล่นค่ะ คือหนูสะดุดบันไดล้มน่ะ”
“โอ๊ยตายละ ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วเจ็บตรงไหนบ้าง” แม่ครัวคนหนึ่งรีบเข้ามาดูอาการ
“แค่ฟกช้ำตามตัวและปวดเมื่อยค่ะ หนูเป็นคนรับใช้ที่คุณดินให้ม
