กริ๊ง...กริ๊ง...กริ๊ง...
เสียงโทรศัพท์ของเมธาวินดังขึ้นชายหนุ่มจึงได้ถอยห่างออกไปแล้วกดรับเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของเจ้าบ่าวที่พวกเขาเพิ่งจะไปร่วมงานมาเมื่อคืนนี้
(“ว่าไงโน้ต”)
(“ม้าบอกว่าแฟนไอ้ฤทธิ์ตกเลือด มึงบอกกูซิว่าไม่ใช่อย่างที่กูคิด บอกกูทีว่าแฟนมันไม่ใช่ไอ้กุ้ง”)
(“เออ แฟนมันไม่ใช่ไอ้กุ้ง แต่คนที่ตกเลือดก็คือไอ้กุ้งของพวกเรานี่แหละ”)
(“อ้าวเฮ้ย! แล้วตกลงว่ามันคบกันแบบไหนวะ แล้วไอ้กุ้งเป็นยังไงบ้างตอนนี้”)
(“แป๊บนะ กูขอเดินออกไปคุยข้างนอกก่อน คุยตรงนี้ไม่ค่อยสะดวก”)
(“เออๆ ให้ไวเลยมึง”)
เมธาวินปล่อยให้คีตกาลถือสายรออยู่เกือบนาทีก่อนที่เขาจะตอบกลับมาอีกครั้ง
(“คืองี้นะ กูก็เคยเข้าใจว่าพวกมันคบกันแล้ว เพราะเห็นมันชอบโทรมาปรึกษาเรื่องไอ้กุ้งบ่อยๆ แต่ก็ไม่คิดว่าความจริงแล้วพวกมันคบกันแบบ friend with benefit น่ะ”)
(“เป็นเพื่อนที่เอากันได้งี้เหรอวะ”)
(“ก็ประมาณนั้นแหละ”)
(“เวรแล
