“ขอบคุณครับ”
แล้วพยาบาลก็ก้าวออกไปจากห้อง แต่พอกัญญาดาจะพลิกตัวหันกลับไปทางเดิม เขาก็คว้ามือเธอไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวสิกุ้ง”
“มีอะไร”
“เธอ...หิวมั้ย เมื่อกี้ตอนเธอหลับเจ้าหน้าที่เค้ายกข้าวต้มมาให้น่ะ”
“ไม่หิว”
“แต่ลูกอาจจะหิวนะ ต่อให้เธอไม่หิวก็ต้องคิดถึงลูกบ้างสิ” เมื่อเขาพูดถึงลูก แววตาของเธอก็เปลี่ยนไป
“งั้นก็ไปเอามา”
“ได้จ้ะได้” แล้วเขาก็รีบไปยกชามข้าวต้มขึ้นมาแล้วตักขึ้นป้อนเธอ
“ฉันกินเองได้”
“ให้ฉันป้อนดีกว่า ฉันอยากดูแลเธอ”
“เคยบอกแล้วนี่ว่าฉันดูแลตัวเองได้”
“แล้วดูแลยังไงถึงได้ตกเลือด”
กัญญาดาถึงกับพูดไม่ออก เธอจึงเบือนหน้าหนีเขาไปอีกครั้ง
วฤทธิ์เอื้อมมือข้างหนึ่งไปกุมมือบางเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ดึงมือกลับเขาจึงได้ใจชื้นขึ้นมา
“ฉันขอโทษที่พูดแรงไปหน่อย แต่ฉันแค่อยากให้เธอรู้ว่าเธอไม่จำเป็นต้องดูแลตัวเอง ไม่จำเป็นต้องแข็งแกร่งตลอดเวลาก็ได้ เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าเธ
