การทำเหมือนเป็นห่วงเป็นใยของปรเมศในวันนั้นมันชวนให้เธอลังเลอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ธารธาราก็ไม่อยากคาดหวัง และไม่อยากจะรอ เพราะกลัวว่าการรอคอยอย่างมีความหวังจะตอกย้ำซ้ำเติมให้เธอเจ็บหนักกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันทวี แต่จดหมายลาออกที่ส่งไปตั้งนานกลับไร้วี่แววว่าจะได้รับการอนุมัติ ที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวจำต้องบากหน้ามาสอบถามปรเมศถึงห้องทำงานของอีกฝ่าย
เจ้าของร่างเพรียวระหงโดยสารลิฟต์มายังชั้นของผู้บริหาร ก่อนจะก้าวเร็วๆ ไปยังห้องทำงานของคนที่มีอำนาจในการพิจารณาใบลาออกของเธอ
“อ้าว…หนูน้ำ” ทันทีที่เหลือบเห็นคุณหมอสาวเดินมาหยุดลงตรงหน้าห้องทำงานของลูกชาย คนที่เพิ่งก้าวขาออกมาจากลิฟต์อีกตัวพร้อมสามีก็ร้องทักด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“เอ่อ…สวัสดีค่ะคุณแม่ สวัสดีค่ะคุณพ่อ” ธารธาราคลี่ยิ้มบางๆ ออกมา แล้วยกมือขึ้นไหว้ผู้อาวุโสทั้งสองอย่างนอบน้อม ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้น
“คุณแม่ คุณพ่อ อย่าง
