วันต่อมา...
"อื้อ..." ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาด้วยความรู้สึกมึนหัวเป็นที่สุด แต่เดี๋ยวนะ! ที่นี่มัน...
โรงพยาบาล?
"..." ฉันหันไปมองยังมือใครบางคนที่จับมือฉันไว้แน่น แล้วก็ต้องชะงักไป
พี่คิน...ใช่! เขานอนฟุบหลับอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยของฉันโดยที่มือของเขานั้นจับมือฉัน ไว้ไม่ปล่อย
"คุณ" ฉันตัดสินใจที่จะเอ่ยเรียกอีกคนออกไป
"..." เขายังคงหลับอยู่
"คุณ" ฉันจึงเอ่ยเรียกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น
พึ่บ ซึ่งก็เหมือนคนตัวสูงได้สติค่อยๆเงยหัวขึ้นมามองหน้าฉัน
"ต...ตัวแสบ" ปากหนาเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะ...
หมับ! เขาดึงฉันเข้าไปกอดไว้แน่น
"เราตื่นแล้ว..." น้ำเสียงของเขาดูดีใจเป็นที่สุด แต่ก็นั่นแหละ...มันยังไม่พอสำหรับฉัน
"ค...คุณเป็นใครคะ" ฉันแสร้งทำเป็นถามออกไปราวกับเราสองคนไม่ได้รู้จักกันมาก่อน
"..." พี่คินก็นิ่งค่อยๆผละออกจากฉันด้วยสีหน้าบางอย่าง
"เรา...รู้จักกันเหรอคะ" ฉันก็ยังไม่หยุด
