เช้าวันต่อมา ผกากรองก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นมาหาสร้อยมาลาที่โต๊ะทำงาน พร้อมกับยกมือไหว้ขอโทษขอโพย
“สร้อย... พี่ขอโทษ พี่ไม่รู้ว่าทำไมบอสถึงได้ทำแบบเมื่อคืน...”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ผึ้ง”
“สร้อยไม่เป็นไรใช่ไหม บอสไม่ได้ทำร้ายใช่ไหม รู้ไหมว่าพี่นอนไม่หลับทั้งคืนเลย เป็นห่วงสร้อยมาก”
สร้อยมาลาระบายยิ้มอ่อนหวานให้กับผกากรอง
“สร้อยไม่เป็นไรค่ะ คุณอนล... ไม่ได้ทำอะไรสร้อย...”
หล่อนก้มหน้าลง เพราะเกรงว่าผกากรองจะเห็นสีแดงบนแก้มของตัวเอง
“ถ้าบอสไม่ได้ทำอะไรสร้อย งั้นสร้อยรับปากพี่ได้ไหม อย่าบอกบอสเรื่องไอเดียเรื่องชุดนะ ได้ไหมสร้อย เพราะถ้าบอสรู้ว่าพี่เป็นต้นคิด บอสไล่พี่ออกแน่ๆ เลย ดูทรงแล้ว”
“พี่ผึ้งสบายใจได้ค่ะ สร้อยไม่บอกหรอกค่ะ”
“จริงๆ นะสร้อย” ผกากรองจับแขนสร้อยมาลาด้วยความดีใจ
“จริงค่ะ”
สีหน้าเป็นกังวลของผกากรองค่อยๆ จางหายไปในที่สุด
“แต่เอาจริงๆ นะ พี่ไม่เคยเห็นบอสโกรธจนหน้ามืด เอาถุง
