ออกจากประชุมแล้ว อนลก็เดินตรงปรี่มาหาสร้อยมาลาที่หน้าห้องทำงานของพี่ชาย แต่สิ่งที่เขาพบคือความว่างเปล่า
“หายไปไหนเนี้ย”
เขาบ่นพึมพำ ยืนรอก็แล้ว นั่งรอก็แล้ว จนต้องเหลือบตามองนาฬิกาที่ข้อมือเลยทีเดียว
“หายไปไหนนานขนาดนี้นะ สร้อยมาลา ไม่รู้หรือไงว่ามีคนคิดถึงน่ะ”
อนลที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของสร้อยมาลา เหลือบตามองสำรวจไปทั่ว ก่อนจะเปิดลิ้นชักตรงหน้า และก็พบสมุดไดอารี่สีชมพูดด้านใน
เขาอมยิ้ม และก็อดที่จะเปิดอ่านไม่ได้
“ชอบเขียนไดอารี่เหมือนหรือนี่”
ชายหนุ่มไล่สายตาไปตามลายมือน่าเอ็นดูของสร้อยมาลา และก็ระบายยิ้มตลอดเวลา เพราะทุกอย่างที่หล่อนบันทึกเอาไว้ในไดอารี่ ล้วนแต่เกี่ยวกับเขา
‘สร้อย... รักคุณอนลค่ะ...’
คำสารภาพรักที่หล่อนบอกเมื่อคืนยังทำให้เขายิ้มไม่หุบจนถึงตอนนี้เลย
“ที่แท้ก็แอบรักเรามาตั้งนานแล้วนี่นา ยัยเฉิ่มเอ๋ย...”
“มาทำอะไรที่โต๊ะคุณสร้อยหรือนายสอง”
อินทัชออกมาจากห้องท
