อนลนั่งเหม่ออยู่ในมุมมืดของศาลากลางสวน ตอนนี้สมองของเขาจดจ่ออยู่กับสร้อยมาลาเพียงคนเดียวเท่านั้น
เขาไม่ได้เจอหล่อน หลังจากรู้จากพี่ชายว่าหล่อนไม่สบาย
เขาทรมานเหลือเกิน...
นี่มันคือความรู้สึกอะไรกันนะ ความรู้สึกที่ไม่อาจจะสลัดออกไปจากหัวใจได้
เขาเคยชินที่ได้เห็นหล่อน เคยชินที่ได้กอดหล่อนเอาไว้ในอ้อมแขน และก็เคยชินที่ได้ทำให้หล่อนหน้าแดงซ่าน ยามที่หลอมรวมสองร่างเข้าด้วยกัน
หรือว่าเขาเคยชินกับการมีสร้อยมาลาในชีวิตมากเกินไปนะ
ชายหนุ่มยกแก้วเหล้าขึ้นสาดลงคอจนหมดแก้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด
เขายังคิดไม่ออกเลยว่า ความรู้สึกที่กำลังเข่นฆ่าเขาอยู่ในตอนนี้มันคืออะไร
หวง
ห่วง
และ...
“มานั่งทำอะไรมืดๆ คนเดียวคะพี่สอง”
อนลหันไปมองต้นเสียง ก็พบว่ามิรินดามาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ แล้ว
แต่เขาไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของหล่อนเลยแม้แต่น้อย เขาคงใจลอยไปไกลจริงๆ นั่นแหละ
“พี่แค่มานั่งดื่มเพลินๆ น่ะค
