อาหารบนโต๊ะมากมายจนสร้อยมาลาถึงกับต้องลอบถอนใจออกมาด้วยความมึนงง เพราะมั่นใจว่ากินสองคนยังไงก็ไม่หมด
“ไหนว่าหิวไงครับ กินสิ”
“เอ่อ... คุณอนลสั่งมาเยอะมากเลยนะคะ สร้อยว่าเรากินกันไม่หมดแน่เลย”
สีหน้าของหล่อนเต็มไปด้วยความเสียดาย จนทำให้อนลอดขำไม่ได้
“ทำไม กลัวผมไม่มีตังจ่ายหรือไง”
หล่อนอดมองค้อนเขาไม่ได้
“สร้อยไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอกค่ะ แค่รู้สึกเสียดายอาหาร ถ้าจะต้องถูกทิ้งลงถังขยะ เพราะกินเหลือ”
“คุณคิดว่าอาหารจะเหลือหรือ”
“ก็ใช่น่ะสิคะ เยอะขนาดนี้ ใครกินเข้าไปหมดล่ะคะ สร้อยจานเดียวก็อิ่มไปถึงเช้าแล้ว”
“ผมไง”
หล่อนมองเขา และก็อมยิ้มออกมา
“เต็มที่คุณอนลก็ได้แค่สามจานค่ะ สร้อยมั่นใจ”
“แล้วถ้าผมกินหมดล่ะ คุณจะให้อะไรผม”
สร้อยมาลามั่นใจว่ายังไงตัวเองก็ต้องชนะ
“ทุกอย่างที่คุณอนลต้องการเลยค่ะ” หล่อนยิ้มกว้าง
“แต่ถ้าคุณอนลกินไม่หมด สร้อยขอกลับไปทำงานกับบอสตามเดิมนะคะ”
นัยน์ตาสีดำ
