หลังจากเปิดประตูห้องพักฟื้นของอนลเข้าไปแล้ว สร้อยมาลาก็ตะเบ็งเสียงถามคนที่กำลังนอนฮัมเพลงอยู่บนเตียงเสียงดังลั่น
หล่อนเป็นห่วงเขามาก และอยากรู้ว่าอนลทำแบบนี้ลงไปได้ยังไงกัน เขาไม่รักไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเองเลยหรือไง
“ทำไมคุณอนลต้องทำแบบนี้ด้วยคะ รู้ว่าตัวเองแพ้ถั่วเหลือง แล้วดื่มน้ำเต้าหู้เข้าไปทำไม คุณอาจจะตายได้เลยนะคะ”
หล่อนถลาเข้าไปเกาะที่ข้างเตียงของเขา น้ำตาไหลรินออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
“ใจเย็นๆ สร้อยมาลา ผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
“แต่ครั้งหน้าคุณอาจจะไม่โชคดีแบบนี้นะคะ ทำไมต้องดื่มน้ำเต้าหู้ด้วย”
อนลนิ่งเงียบไปสักพักก็ยกมือขึ้นดึงแว่นหนาออกจากใบหน้าของสร้อยมาลา และก็พบว่าดวงตากลมโตของหล่อนแดงช้ำมากเลยทีเดียว
“ร้องไห้เพราะรู้สึกผิด หรือว่าเพราะเป็นห่วงผมล่ะ”
“ก็เป็นห่วงคุณอนลน่ะสิคะ ถ้าคุณเกิดเป็นอะไรขึ้นมา สร้อยจะทำยังไง”
สร้อยมาลาโพล่งออกไปอย่างลืมตัว แต่รอยยิ้มที่เกล
