ในที่สุดเก้าทัพก็ได้ออกจากโรงพยาบาลมาพักฟื้นที่บ้านซึ่งเขาก็ไม่ได้พักอยู่นิ่ง ๆ ตามที่วายุสั่ง แต่กลับดูแลลูกชายตัวน้อยที่ทำตัวน่ารักกับเขาเสียจนพ่อแบบเขาหลงลูกชายจนโงหัวไม่ขึ้น
หลงกว่าเมียก็ลูกนี่แหละครับทุกคน
พี่ทัพของพ่อเก้าน่ารักมากตั้งแต่ที่เกิดอุบัติเหตุกองทัพก็คอยอ้อนคอยตามติดบิดาในทุก ๆ วัน ยกเว้นเวลาเข้านอนที่เด็กน้อยยอมเชื่อฟังบิดาด้วยการนอนที่ห้องของตัวเองไม่มานอนแทรกตรงกลางระหว่างบิดากับมารดา
“อร่อยไหมครับพี่ทัพกับข้าวฝีมือของพ่อ”
เช้าวันนี้เก้าทัพตื่นแต่เช้ามาเตรียมมื้อเช้าให้เมียตัวน้อยที่เมื่อคืนถูกเขาจัดหนักจนสลบคาอกกับลูกชายแสนซนที่เล่นซนไม่ยอมนอนทั้งคืนอย่างมีความสุขก่อนที่จะถามลูกชายที่กำลังเคี้ยวข้าวด้วยความเอร็ดอร่อย ไม่ว่าจะกี่เมนูที่เขาทำให้กองทัพกินลูกชายของเขามักกินหมดทุกครั้งไปโดยที่ไม่เคยติหรือตำหนิว่าไม่อร่อยเลยสักครั้ง
“อร่อยมาก ๆ ค้าบ พ่อเก้าของพี่ทัพทำ
