“ปู่บอกว่าพี่ทัพดื้อไม่อยากเลี้ยงแล้วก็เลยรีบพาพี่ทัพมาส่งคืนพ่อกับแม่ค้าบ”
คำพูดของเด็กชายกองทัพทำเอากฤษฎิ์ถึงกับหน้าเหวอด้วยความคิดไม่ถึงว่าหลานชายตัวแสบจะแถได้หน้าซื่อตาใสเช่นนี้ ตัวเองเป็นคนเล่นละครดราม่าให้เขาพามาหาพ่อกับแม่ แล้วทำไมถึงมาว่าเขาขี้เกียจเลี้ยงกันเล่า
หลานนะหลานทำไมแกงเขาแบบนี้ ยิ่งโตยิ่งเจ้าเล่ห์ไปกันใหญ่แล้วก่อนที่กฤษฎิ์จะส่ายหน้ารัว ๆ เมื่อเก้าทัพตวัดสายตามองบิดาอย่างงอน ๆ เป็นเชิงบอกว่าไม่จริง
“จริง ๆ นะค้าบพี่ทัพไม่ได้โกหก” พูดจบก็ยิ้มหน้าระรื่นใส่บิดากับมารดาส่วนผู้เป็นปู่ถึงกับเหวอไปอีกรอบเมื่อหลานชายเล่นดักทางเสียไม่ให้เขาได้แก้ตัวเลยว่าที่หลานชายพูดมามันไม่เป็นความจริง กฤษฎิ์ถอนหายใจยาว ๆ ออกมาด้วยความเหนื่อยใจ เกมนี้เขาแพ้หลานชายราบคาบเลย แพ้แบบแก้ตัวไม่ขึ้นเสียด้วย
“เอ่อ คือพ่อมีธุระด่วนที่ต้องไปทำ อย่างไรพ่อขอตัวก่อนนะดูหนังกันให้สนุกนะลูกนะ”
“บายค้าบปู
