สถานที่ไม่ทราบตำแหน่ง – ภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ
แสงไฟเพดานสีส้มหม่นส่องลอดผ่านม่านพลาสติกขุ่นบาง ๆ เนเน่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น ดวงตาพร่าเบลอ หัวหนักอึ้งเหมือนร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง เสียงหายใจเธอถี่ขึ้นเมื่อรู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบของโลหะ…
ข้อมือและข้อเท้าถูกมัดไว้กับเสาเตียงด้วยสายรัดพลาสติกแข็ง เธอสะบัดหัวแรง ๆ พยายามเรียกสติกลับมา
“นี่มัน…อะไรกัน…” เสียงเธอเบาหวิว ก่อนจะสั่นสะท้าน
ห้องทั้งห้องเงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศเก่า ๆ ที่ดังหึ่งอยู่มุมบนฝา เนเน่พยายามดิ้นรน ใช้แรงทั้งหมดที่มี แต่ยิ่งขยับ สายรัดก็ยิ่งบาดผิว
“มีใครอยู่มั้ย! ปล่อยฉันออกไปนะ!” เธอร้องลั่น น้ำเสียงปนทั้งความกลัวและความโกรธ
ไม่มีคำตอบกลับมา… มีเพียงเงาของใครบางคนที่ยืนอยู่นอกห้อง มองเข้ามาผ่านช่องกระจกเล็ก ๆ บนบานประตูเนเน่กลั้นหายใจทันทีที่เห็นแววตาของคนคนนั้น
มันคือ… “แพร”
“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงของแพรแผ่ว
