ตอนนี้เราสองคนอยู่บนรถ กำลังมุ่งหน้ากลับบ้านหลังใหญ่หลังจากที่วันนี้ทำงานกันมาอย่างเหน็ดเหนื่อย บรรยากาศบนรถเงียบสงบ มีเพียงแสงไฟริมถนนที่สะท้อนผ่านกระจก กับเสียงเพลงเบา ๆ จากวิทยุคลอเป็นจังหวะชวนผ่อนคลาย
โยธาขับรถด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างวางสบาย ๆ บนพวงมาลัย ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ
“เดือนหน้าเราไปเที่ยวพักผ่อนกันดีไหม”
เนเน่หันไปมองเขาเล็กน้อย “จะดีหรอคะ เน่พึ่งจะกลับมาทำงานเองนะ นี่พี่จะพาโดดงานอีกแล้วหรอ”
ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดังอย่างอารมณ์ดี “ฮ่า ฮ่า ฮ่า โดดงานที่ไหนกันเล่า แค่ใช้พักร้อนไปเที่ยวพักผ่อนเอง อีกอย่างพี่ก็เคยบอกเธอแล้วว่าให้ลาออก เธอไม่ยอมออกเอง”
“แหม…” เนเน่เบือนหน้าออกนอกหน้าต่างเล็กน้อย ซ่อนรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้า “ถ้าลาออกแล้วอยู่บ้านเฉย ๆ พี่ไม่เบื่อแย่หรอ”
โยธาหันมามองเธอแวบหนึ่ง ยิ้มมุมปากแบบที่เธอคุ้นเคย “ไม่เบื่อหรอก… แค่ได้ตื่นมาเจอหน้ากันทุกวันก็พอแล้ว”
เนเน่
