-พลอย-
เพียะ! เพียะ! เพียะ!
" พวกมึงดูอีเด็กนั่นยังไงให้หายตัวไปได้ฮะ " เมื้อกี้เป็นเสียงตบหน้าที่ฉันลงโทษไอพวกไม่ได้เรื่องที่ปล่อยให้อีเด็กนั้นหนีไปได้
" พวกผมขอโทษครับไม่คิดว่ามันจะหนีไปได้ง่ายๆแบบนี้ "
เมื่อฉันผู้เป็นนายได้ยินจึงถลึงตากว้าง ตะคอกใส่ได้ความว่า " แล้วไงยะ อีแค่ผู้หญิงตัวคนเดียวพวกมึงยังไม่มีปัญหาจะดูแลเลยอีพวกคนชั้นต่ำไม่รู้จักสำเหนียกตัวเอง อีพวกโง่ "
" กรี๊ดดดดดดดด ตูม!! โครมๆๆๆ " ฉันที่โมโหจนสติหลุดก็กรี๊ดออกมาจนเสียงดังและเริ่มทำลายข้าวของที่อยู่ตรงหน้า " ครั้งนี้โชคยังเข้าข้างมึง แต่รอบหน้ามึงจะไม่มีโอกาสได้หนีไปได้อีก อีเน่ " กรี๊ดดดดดดดด
-โยธา-
ผมที่มาถึงที่เกิดเหตุก็ได้พบกับคนที่ไอเนมสั่งให้ติดตามเนเน่วิ่งออกมาอย่างทุลักทุเลเพราะมีเนเน่ขี่หลังตามออกมาด้วย ผมมองไปที่เธอที่ตอนนี้เธอได้หมดสติไปแล้ว ตามร่างกายเธอมีแค่ร่องรอยการหนีเอาตัวรอดของเธอ ผมยอมรับว่าเธอ
