ณ สนามบินนานาชาติ เกาะสมุย
พรีมพริมานั่งรอเที่ยวบินที่หล่อนจองไว้หลังจากที่ออกมาอย่างใจเย็น ใบหน้าสวยหวานของหล่อนมีรอยยิ้มที่มุมปากนิดๆ เมื่อรู้ว่าใกล้ถึงเวลาที่หล่อนจะออกไปจากที่นี่เต็มทีแล้ว...
ข้างๆ หล่อนคือดร. มิลานที่มารับเพื่อนที่สนามบินและเจอหล่อนโดยบังเอิญ ระหว่างที่รอเพื่อนนั้นเขาจึงมานั่งอยู่ข้างๆ หล่อน
เขาไม่ถามถึงเรื่องตติยะสำคำว่าทำไมหล่อนถึงเดินทางโดยไม่มีเขา หลังจากที่เขาถามหาตติยะกับหล่อนแล้วพรีมพริมาไม่อยากพูดถึงสักเท่าไหร่ ดร.มิลานจึงชวนหล่อนคุยเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อย ซึ่งก็หนีไม่พ้นเรื่องงานวิชาการและงานวิจัยด้านการแพทย์ที่เขาและหล่อนทำงานเกี่ยวข้องอยู่นั่นเอง
“คุณยังคิดจะไปที่ค่ายอาสาอีกไหมครับ ตอนนี้แพทย์ขาดแคลนมากกว่าปีที่แล้วอีกนะครับ”
“ฉันยังไม่ว่างเลยค่ะมิลาน ฉันไปบ่อยในช่วงสองสามปีมานี้ แล้วในแผนกฉันก็มีคนลาเรียนต่อในอนาคต เราจึงไม่มีคนมาแทนฉันหากฉันจะไปไหนน
