ตอนที่ 13 ความเชื่อใจ
“ร้านปิดแล้ว ให้พี่ไปส่งนะครับ” พี่วิทย์พูดกับผมขณะที่ผมเดินออกมาส่งพี่วิทย์ตรงลานจอดรถ
“คือ...ผมมีแฟนมารับน่ะครับ” ผมยังคงใช้ประโยคเดิมในการปฏิเสธลูกค้า ถึงแม้ว่าพี่วิทย์จะสุภาพและดูแตกต่างจากนักเที่ยวกลางคืนคนอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด แต่การทำงานในบาร์แบบนี้ประสบการณ์และสิ่งที่เห็นผ่านตาเกือบทุกวันสอนให้ผมรู้ว่าอย่าเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น
“อย่างนั้นเหรอ แล้วแฟนน้องแก๊ปจะมารับกี่โมงครับ”
“เอ่อ...ก็คงอีกสักพักครับ”
ผมคิดไปถึงคำพูดของคุณสเตฟานที่บอกกับผมว่าถ้าหากคืนนี้เลิกงานแล้วให้รอก่อน คุณสเตฟานจะมารับเพื่อกลับไปคอนโดพร้อมกัน แต่คืนนี้ผมไม่เห็นคุณสเตฟานที่ร้านหรืออาจจะมาแต่ผมไม่เห็น เพราะผมไม่ได้ลุกเดินไปไหนเนื่องจากพี่วิทย์เหมาผมถึงหนึ่งร้อยดริ๊งถ้าตีเป็นเงินก็ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เลย
“ถ้าอย่างนั้นพี่ขออนุญาตยืนรอเป็นเพื่อนนะครับ ถ้าแฟนน้องแก๊ปมารับก็ไม่เป็นไรแต่อย่างน
