นับตั้งแต่วันนั้นชีวิตของเนตรมีก็มีหาญ ทั้งสองคนเหมือนแทบจะเป็นคนเดียวกันเพราะตัวติดกันตลอดเวลา เวลาก็ยังคงหมุนเวียนไป
"พอขึ้นปีสองงานก็เยอะอีก" ฉันบ่นพึมพำเมื่อทำรายงาน "ลูกค้าของพี่ช่วงนี้ก็แน่นเลยนะคะ"
"ไม่ดีหรือไงจะได้เก็บเงินไว้ซื้อของใช้ให้เธอไง"
"หนูไม่ได้อยากจะซื้ออะไรสักหน่อย"
"ว่าแต่แอบไปขายหมูปิ้งช่วงเช้าอยู่หรือเปล่า"
ผมเอ่ยถามเพราะไม่อยากให้เหนื่อยแค่เรียนก็คงจะหนักหนาเอาการยังแอบทำหมูปิ้งไปขายที่มหาวิทยาลัยทุกเช้าอีก
"สูตรของแม่หนูดีมากเลยนะคะอร่อยแถมยังไม่เลี่ยนถ้าหนูหยุดทำคนอื่นก็อดกิน"
"แต่ฉันไม่อยากให้เธอเหนื่อย"
"หนูทราบแล้วค่ะตอนนี้ก็ไม่ได้ทำแล้วไง"
สาวน้อยยังคงส่งยิ้มสดใสสักพักเหล่าชายหนุ่มที่มารวมตัวร้านสักก็ตรงดิ่งเข้ามาโดยที่ไม่นัดเอาไว้ล่วงหน้าพร้อมถือเหล้ายาปลาปิ้งตามสเต็ปเดิม
"มาทำส้นตีนอะไรเนี่ย!" ผมกระแทกเสียงใส่ไอ้พวกบ้า "ปกติมึงจะโทรมาบอกกูก่อนไม่ใช
