“ไม่ค่ะ…เอ่อ ดิฉันไม่ชอบน้ำกระเจี๊ยบ” หญิงสาวรู้ดีว่าเธอกล่าวไม่ตรงกับความจริง ถูกแล้วที่เธอชอบน้ำกระเจี๊ยบ แต่ไม่ชอบให้ใครแสดงตัวว่ารู้รายละเอียดเล็กๆน้อยเกี่ยวกับชีวิตเธอขนาดนี้ แม้จะมีเจตนาดี หากอีกนัยเธอกลับรู้สึกว่าการที่คนแปลกหน้าแสดงอาการใส่ใจกับเธอมากเกินไป มันเป็นการละลาบละล้วง
“หรือครับ…?” เจ้าของรีสอร์ตขมวดคิ้ว ดวงตาสีสนิมเหล็กฉายแววฉงน คิดในใจว่าอาจเป็นไปได้ที่ผู้จัดการส่วนตัวของเธออาจจะจำผิด
“คุณดาวจะรับอะไรดีครับ” เขาถามต่อด้วยน้ำเสียงสุภาพ แววตาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะเทคแคร์
“ขอไวน์ค่ะ” เธอตอบ
เฟอร์นานโดเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ เพราะเมื่อครู่ หญิงสาวเพิ่งปฏิเสธที่จะดื่มไวน์ จากนั้นจึงหันไปส่งสายตาเป็นสัญญาณให้กับบริการเข้ามาบริการ รินไวน์ลงแก้วเปล่าอีกใบให้เธอ
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวกล่าวเบาๆ เมื่อไวน์ถูกเสริฟลงตรงหน้า
เฟอร์นานโดจับที่ก้านแก้วอย่างคนที่คุ้นเคยกับไวน์
