ตอนค่ำของวันหนึ่ง เมื่อสองเดือนก่อนในวันที่เดือนกลับมาบ้าน พร้อมกับใบหน้าเศร้าหมอง เหมือนคนที่ผ่านการร้องไห้มาตลอดทั้งคืน เดือนหอบเอากระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่กลับมาด้วย ราวกับว่าจะไม่กลับไปเหยียบกรุงเทพฯอีก
คืนนั้นเดือนเอาแต่ร้องไห้ ไม่ได้ฟูมฟาย หากเป็นอาการของคนที่พยายามกดความเจ็บปวดเอาไว้ในอก พูดน้อย จงใจสงวนถ้อยคำ เก็บงำความลับ บางครั้งคำพูดคำจาไม่อยู่กับร่องกับรอยเหมือนคนที่พักผ่อนน้อย แววตาไร้ประกาบชีวิต พอเจอหน้ายายน้อมและลำเจียกก็ทักทายเพียงสองสามคำ จากนั้นก็เข้าไปเก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอนของตัวเอง ข้าวปลาอาหารไม่ยอมแตะสักคำ
ยายน้อมพยายามถามไถ่ถึงสารทุกข์สุกดิบ หาเรื่องชวนคุยด้วยความห่วงใย ถามถึงงานใหม่ของเดือน เพราะเดือนเพิ่งบอกกับยายน้อมเองว่าได้งานใหม่ ที่สปาชื่อดังแห่งหนึ่ง ในตำแหน่งพนักงานต้อนรับ
สุดท้ายยายน้อมก็ต้องเดินออกมาจากห้องนอนของเดือน จำนนกับความใจแข็งของหลานสาว สีหน้ายา
