ที่โรงพยาบาล
ภายในห้องที่โรงพยาบาล เถ้าแก่หวังทอดร่างท้วมใหญ่อยู่บนเตียงคนไข้ นอกจากดวงตาที่กลอกไปมาเบาๆ นอกนั้นก็ไม่มีส่วนใดในร่างกายไหวติง
“ลำเจียกมาเยี่ยมคุณค่ะ” แม้เถ้าแก่หวังจะพูดไม่ได้ ทว่าสายตาที่มองดูภรรยานั้นก็เต็มไปด้วยความรู้สึกอัดแน่น
“ฉันขอโทษ” หญิงสาวเดินไปที่ปลายเตียง ก้มลงกราบทั้งน้ำตา แนบหน้าไปกับหลังเท้าที่ชืดเย็น
หล่อนเริ่มพูดคนเดียว
“ลำเจียกรู้ว่าเถ้ารู้ความจริง…หรือไม่ก็อาจจะเคยสงสัย” น้ำเสียงนั้นแผ่วพร่า แววตาท่วมไปด้วยความทุกข์
‘ความจริงเถ้าแก่หวังรู้ตั้งแต่วันแรกที่ลำเจียกบอกว่าเธอตั้งท้อง’
“น้องภูเป็นลูกของเมฆ” หล่อนสารภาพเสียงสั่นเครือ กล่าวถึง ‘ภูธเนศ’ ลูกชายในวัยขวบกว่าๆ หล่อนโพล่งออกมาทั้งเสียงสะอื้น พูดพร่ำกล้ำกลืนออกมาเพราะความรู้สึกผิด
เถ้าแก่หวังตอบโต้ได้เพียงกลอกดวงตาวิบวับไปด้วยประกายน้ำตา
“ฉันขอโทษ” ลำเจียกกราบลงที่ปลายเท้าของสา
