เสียงเพลงบรรเลงที่เปิดคลอเบาๆอยู่ภายในห้องที่มีเพียงเธอและเขา ชวนให้หญิงสาวคล้อยเคลิ้มจนลืมเวลา จากที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะกลับก่อนสามทุ่ม ก็ล่วงเลยมาจนดึกโข อยู่ๆหล่อนก็พลิกข้อมือขึ้นมองดูนาฬิกา พร้อมกับอุทานออกมาเสียงหลง ด้วยความตกใจ เหมือนเพิ่งนึกขึ้นมาได้ ราวกับว่าหล่อนเป็นซินเดอเรลล่าที่ต้องกลับก่อนเที่ยงคืน
“ตายจริง!...จะเที่ยงคืนแล้วหรือนี่”
“อย่าลืมทิ้งรองเท้าแก้วเอาไว้สักข้างนะครับ...ผมจะได้ไปตามหาคุณได้ถูก” เขาแกล้งกระเซ้าเบาๆ
“บ้า!...นั่นมันซินเดอเรลล่า”
“อ้าว!...ก็เห็นคุณตกอกตกใจกับเวลาซะเหลือเกิน” เขาย่นหน้าผาก
“เห็นทีต้องกลับ...”
หล่อนรำพึงขึ้นลอยๆ กระดกเหล้าในแก้วที่เหลือลงคอไปหมด รู้สึกร้อนวาบไปทั่วไบหน้า ลงมาถึงลำคอ
เฟอร์นานโดแอบมองตอนริมฝีปากทั้งบนล่างของหล่อนทาบกับขอบแก้วบางๆ…นึกสงสัยว่าจะเป็นอย่างไรนะ หากแทนขอบแก้วบางๆนั้นด้วยริมฝ
