5 เผชิญหน้า
1990 คำ
ณ สหรัฐอเมริกา
หลังจากที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว คนที่ไม่มีทางเลือกอะไรเลย ก็จำใจต้องเคลียร์ทุกอย่างที่อยู่เมืองไทย แล้วก็ยอมเดินทางมาที่นี่ เพื่อที่จะมาสะสางปัญหาของพี่ชายที่ได้ก่อเอาไว้
การเดินทาง ฝ่ายเจ้าหนี้ของพี่ชายเธอ ก็เป็นคนจัดการให้ทั้งหมด ร่างเล็กเมื่อถึงสนามบินแล้ว สายตาสวยคู่นั้น ก็ได้แต่มองไปรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกที่ตัดพ้อ จนต้องเค้นยิ้มให้กับความอัปยศของชีวิตตัวเอง ที่เธอไม่ได้ก่อไว้เลยสักนิด
เมื่อลงเครื่องมาแล้ว ก็มีรถตู้คันสีดำทึบขับเข้ามารับเธอ ถึงแม้จะรู้สึกกลัวและกังวลใจ แต่เธอก็ยอมขึ้นไปด้วยแต่โดยดี ข้างในรถมีเพียงแต่ผู้ชายฝรั่งตัวใหญ่ ๆ ใส่ชุดสูทสีดำสองคน ทั้งคู่เอ่ยถาม เพียงชื่อเธอแค่นั้น แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย
จากนั้นก็พาตัวเธอมาที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ที่ดูแล้วก็หรูหราใช่เล่น ไม่ได้น่ากลัวแบบที่คิดไว้เลยด้วยซ้ำ จนเธอต้องแปลกใจว่า การดูแลน้องสาวของลูกหนี้ มันดีขนาดนี้เลยเหรอ
พัชชาถูกพามาที่ห้องของโรงแรม ห้องนี้เป็นห้องใหญ่มาก เหมือนกับเป็นห้องทำงานไปในตัว เพราะก็มีแยกอยู่หลายห้อง
“คนนี้เหรอ” เซย่า หญิงสาวแสนสวยวัย 30 ปี เลขาของเอเดน ก็เดินเข้ามาถามด้วยความแปลกใจ เมื่อมีคนพาตัวพัชชามาถึงที่พัก
“ครับ”
“พวกนายไปเถอะ เดี๋ยวฉันคุยกับเธอเอง”
“ครับ” พูดจบผู้ชายสองคนที่พาตัวเธอมาก็ออกจากห้องไปทันที
“เอ่อ...” พัชชาได้แต่มองคนตรงหน้าด้วยความประหม่า เพราะมันไม่เหมือนกับที่คิดเอาไว้เลยสักอย่าง ในหัวเธอมีแต่คิดว่าโดนจับตัวไปอยู่ในห้องมืดสักห้อง หรือตึกร้างที่ไหนสักแห่ง แล้วโดนเค้นถามเรื่องพี่ชาย ไม่ใช่ว่าได้มาอยู่ในที่หรูหรา และสวยงามแบบนี้ ทั้งคนตรงหน้าก็สวยมากอีกต่างหาก
“ฉันชื่อเซย่า เป็นเลขาของคุณเอเดน เธอพูดภาษาอังกฤษได้ไหม” เซย่าก็ถามเป็นภาษาอังกฤษ เพราะสาวยุโรปอย่างเธอก็พูดไทยด้วยไม่ได้
“อ่อค่ะ หนูพูดภาษาอังกฤษได้ค่ะ”
“โอเค กู๊ด” เซย่าก็ยกนิ้วให้ เมื่อได้ฟังสำเนียงนั้น
“เอ่อ สวัสดีค่ะ หนูชื่อพายนะคะ คนที่เจ้านายคุณต้องการพบ” จากความประหม่าก็ค่อย ๆ รู้สึกดีขึ้น เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า
“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว เธอพักผ่อนก่อนเถอะ วันนี้ทั้งวันเดินทางมาเหนื่อย ๆ เดี๋ยวจะได้เหนื่อยกว่าเดิม” เซย่าก็พูดอย่างเห็นใจ ทั้งไม่นึกด้วยว่าหญิงสาว จะยอมมาตามคำขู่ง่ายขนาดนี้ เธอคงรักพี่ชายมาก
“แล้วพรุ่งนี้ตอนเย็น ฉันจะพาเธอไปพบนาย เตรียมตัวด้วยก็แล้วกัน แล้วฉันจะบอกรายละเอียดอีกที”
“ค่ะ ได้ค่ะ” แล้วเธอก็ตอบรับอีกครั้ง ก่อนที่เซย่าจะเดินออกจากห้องนี้ไป
แล้วหลังจากนั้นเธอก็นั่งคิดเรื่องที่อยู่ในหัว ก่อนจะจัดการตัวเองทุกอย่าง เพื่อเตรียมตัวไปเจรจากับเจ้าหนี้ของพี่ชาย เพราะเธอก็ไม่ได้รู้รายละเอียดอะไรเลย
วันต่อมา
ด้วยเพราะแปลกสถานที่แล้วก็คิดมาก ทำเอาพัชชา นอนแทบไม่หลับทั้งคืน ตอนนี้ก็ถึงเช้าของอีกวัน ซึ่งวันนี้เธอมีนัดไปคุยกับเจ้าหนี้ของพี่ชายตอนเย็น แต่ถึงตอนนี้เธอยังติดต่ออะไรพี่ชายตัวดีไม่ได้เลย และทำได้แค่รอให้เขาติดต่อมาเท่านั้น
“เก็บของเสร็จแล้วเหรอ”
“เอ่อค่ะ คุณเซย่าสวัสดีค่ะ” ทันทีที่เห็นเซย่า พัชชาก็รีบเช็ดน้ำตาที่ไหลรินออกมา ก่อนจะพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด
“ทำไมหน้าตาเธอเป็นแบบนั้น ร้องไห้เหรอ” เมื่อเห็นความเศร้าหมอง พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อนองบนใบหน้าสวยนั้น เซย่าก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“เอ่อค่ะ” ด้วยที่คิดมากทุกอย่าง ก็ทำให้พัชชาไม่อาจปฏิเสธได้
“เตรียมตัวเถอะ เราต้องเดินทางกันแล้ว”
“เดินทางเหรอคะ”
“ใช่”
“ปะ...ไปไหนคะ”
“ลาสเวกัส”
“...”
ณ ลาสเวกัส
พัชชารู้ดีว่าที่ลาสเวกัส เป็นเมืองแห่งกาสิโน ที่มีทั้งแสงสีเสียงความหรูหรา และก็ความบันเทิง ที่เต็มไปด้วยคนรวยกระเป๋าหนา ตอนนี้เป็นเวลาเกือบจะเย็นแล้ว พื้นที่นี้ก็คับแน่นไปด้วยผู้คน ร่างบางมองออกไปนอกกระจกรถ พร้อมกับความรู้สึกตื่นเต้นและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน
“เอ่อ คุณเซย่าคะ”
“มีอะไร”
“คือ เจ้านายคุณ...”
“คุณเอเดน”
“ใช่ค่ะ”
“เธอเรียกเขาว่าคุณเอเดน”
“ค่ะ เอ่อ...คุณเอเดนเขาน่ากลัวมากไหมคะ” พัชชาก็เอ่ยถามด้วยความรู้สึกกลัว
“หึ แล้วเธอคิดว่าสิ่งที่พี่ชายเธอทำเอาไว้ เขาควรจะน่ากลัวไหมล่ะ” เมื่อเห็นท่าทางที่แสนซื่อ ทั้งยังไร้เดียงสาของหญิงสาวข้างกายแบบนั้น เซย่าก็ยิ้มมุมปากออกมาอย่างพอใจ
“...” พัชชาได้แต่หน้าสลดลง เรื่องที่พี่ชายเธอก่อไว้ก็คงเป็นเรื่องใหญ่ใช่เล่น เขาถึงให้คนไปนำตัวเธอมาแบบนี้ วันนี้แล้วสินะ ที่จะได้เผชิญหน้ากับเขา
“ไม่ต้องกลัวไปหรอก ถ้าคุณเอเดนถามอะไร เธอก็แค่บอกในสิ่งที่เธอรู้ แล้วถ้านายต้องการอะไร เธอก็แค่ให้ความร่วมมือ แค่นี้เธอก็ไม่เป็นอันตรายอะไรแล้ว”
“จริงเหรอคะ” เมื่อรู้ถึงหนทางรอดของตัวเองพัชชา ก็ยิ้มออกมาได้
“ส่วนเรื่องที่พักสำหรับคืนนี้ ฉันให้คนเตรียมไว้ให้แล้ว”
“เอ่อ แล้วพายต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนคะ” เธอยังถามต่อ
“แล้วแต่คุณเอเดน นายจะเป็นคนบอกทุกอย่างกับเธอเอง” เซย่าก็เห็นแววแล้วว่าเด็กคนนี้ คงตรงสเปคเอเดนทุกอย่าง ทั้งหน้าตาที่แสนสวย และท่าทางที่แสนซื่อ เธอเดาได้เลยว่าคงไม่ได้กลับไปได้ง่าย ๆ แน่
“เอ่อ ค่ะ” แล้วพัชชาก็นึกถึงเขาไม่หยุด เขาคงเป็นมาเฟียที่มีอำนาจมาก ดูจากลูกน้องและเลขาแล้ว ทุกอย่างดูจะยิ่งใหญ่และเป็นทางการหมด ส่วนเรื่องฐานะก็คงไม่ต้องพูดถึง เพราะอยู่แค่วันเดียวเธอยัง ได้รู้ว่าโรงแรมที่เธอพึ่งไปพักมาก็เป็นของเขา
เมื่อหยุดคิดอะไรที่ทำให้ตัวเองรู้สึกตื่นตระหนกไม่ได้ มือบางก็กำสร้อยคอที่แม่ให้มาไว้แน่น พร้อมกับหลับตา แล้วนึกถึงคนเป็นแม่ที่จากไป...
เอเดน Talk
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตครับนาย”
“เข้ามา”
“เซย่าพาน้องไอ้พสุมาถึงแล้วครับนาย”
“อืม พาเข้ามา” คนที่นั่งทำงานอยู่ก็ตอบเสียงเรียบ โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองลูกน้องด้วยซ้ำ
หลังจากได้รับอนุญาติแล้ว ทั้งคู่ก็เดินเข้าไปภายในห้องทำงานของเอเดน
“...” พัชชาตอนนี้ เธอรู้สึกกลัวและประหม่า ด้วยที่ไม่เคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มาก่อน สถานที่ที่ดูหรูหรา คับแน่นไปด้วยผู้คนต่างชาติมากมาย สายตาหลายคู่มองมาที่เธอแปลก ๆ ทั้งลูกน้องของเจ้าหนี้พี่ชายเธอ มีแต่คนตัวใหญ่ ๆ ทั้งยังน่ากลัวอีกต่างหาก
“ขออนุญาตค่ะนาย”
“...” ทันทีที่เดินตามเข้าไปและเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นบุคคลที่เธอต้องมาหาชัด ๆ แล้ว ร่างบางก็หยุดชะงัก พร้อมกับจ้องใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างลืมตัว มืออีกข้างก็จับกระเป๋าสะพายไว้แน่น อย่างคนที่ตื่นตระหนก
“...” ด้านมาเฟียหนุ่มเมื่อเห็นน้องสาวของไอ้ลูกหนี้ ที่เขาสั่งให้ลูกน้องพลิกแผ่นดินตามหาตัวมันอยู่ ก็ชะงักไปเช่นกัน ใครจะไปคิดว่าหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้า จะสวยน่ารัก ตัวเล็กน่าทะนุถนอม และน่าดึงดูดมากขนาดนี้ และที่สำคัญไปกว่านั้น คือเธอคนนี้ตรงสเปคเขาทุกอย่าง
“นี่พัชชาค่ะ เป็นน้องสาวของพสุ” เมื่อเห็นว่าทั้งคู่กำลังจ้องหน้ากันอยู่แบบนั้น เซย่าก็พูดแนะนำต่อ
“เอ่อ ค่ะ สวัสดีค่ะ” เป็นพัชชาที่หลบสายตาคมน่าเกรงขามคู่นั้นของเขา ตามด้วยยกมือไหว้ทักทาย ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
เอเดน ที่เธอคิดไว้ไม่ใช่แบบนี้ เธอคิดว่าเขาจะเป็นชายแก่ ที่หน้าตาจะดูโหดร้าย ไม่ใช่มาเฟียหนุ่ม ที่หล่อ ดูดี และน่าเกรงขาม และมีเสน่ห์มากขนาดนี้
“น้องไอ้พสุ” เอเดนได้แต่พึมพำ สายตาคมคู่นั้นก็จ้องไปที่ใบหน้าสวย ของคนที่อยู่ค่อนข้างจะไกล เขาเพ่ง พิจารณาเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ‘หึ ตัวเล็กชะมัด’
“...” เสียงทุ้มหล่อนั้นยิ่งทำให้เธอใจเต้นกระเส่า เขาจะทำอะไรกับเธอบ้าง เขาจะโกรธเธอเหมือนโกรธพี่ชายเธอหรือเปล่า
“เข้ามานี่”
“เอ่อ…” พัชชาแทบขยับตัวไม่ได้ แววตาสวยคู่นั้นก็มองช้อนขึ้นไปที่เซย่า แล้วเซย่าก็พยักหน้าให้
“เข้าไปคุยกับนายสิ แล้วก็ทำตามที่ฉันแนะนำ” เซย่าพูดไปแบบนั้น พร้อมกับมือบางที่ลูบหลังอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไป
เมื่อเห็นเซย่าเดินออกจากห้องไปแบบนั้น เธอก็ยิ่งรู้สึกทำตัวไม่ถูก ได้แต่มองตามไปพร้อมกับลอบถอนหายใจ ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าไป หาคนที่เรียกเธอและจ้องเธอจนไม่ละสายตาไปไหน
“แนะนำตัวเธอสิ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมกับมองรูปประวัติของเธอที่อยู่ในคอม ซึ่งเธอตรงหน้าสวยกว่าในรูปที่เขาได้มาเป็น 10 เท่า
“คะ...ค่ะ ชื่อพัชชาค่ะ คุณเรียกพายว่าพายก็ได้” เธอก็ยังคงตอบด้วยท่าทางที่ประหม่า ทุกบทสนทนาตอนนี้เป็นภาษาอังกฤษ
แล้วเขาก็ลอบยิ้ม เมื่อได้ฟังเสียงหวาน กับสำเนียงภาษาอังกฤษที่ไพเราะชัดเจน เขาเองที่เป็นลูกครึ่ง ยังพูดไทยแทบไม่ได้เพราะ 90% เขาอาศัยอยู่ที่นี่ แต่ได้ DNA พ่อมาเยอะ โดยเฉพาะมีสเปคเป็นสาวเอเชีย และชอบผู้หญิงไทยเป็นที่สุด
“อืม เธอคงรู้ดี ถึงจุดประสงค์ที่ฉันให้เธอมาที่นี่”
“ค่ะ พายรู้”
“พี่ชายเธอทำเรื่องไว้เยอะซะด้วยสิ ฉันจะทำยังไงกับมัน รวมไปถึงเธอที่เป็นน้องสาวมันดี” ไม่พูดแค่นั้น เขายังหยิบแก้วบรั่นดีที่วางอยู่ตรงนั้น ยกขึ้นมากระดกเข้าไปทีเดียวจนหมดแก้ว
“ขอโทษนะคะ พายอยากขอโทษแทนพี่ชายพายด้วย คุณจะให้พายชดใช้ยังไง เพราะเงินก็คงยังไม่มีมาให้ เผื่อมีอย่างอื่นที่พายทำได้” ด้วยที่กลัวอันตรายทั้งตัวเองและพี่ชาย พัชชาก็เปลี่ยนเป็นอ้อนวอนเขาแทน
“หึ สาวน้อย” เขารินแอลกอฮอล์ที่อยู่ในขวดลงในแก้วบรั่นดี แล้วดื่มต่อราวกับไม่มีรสชาติใด ๆ จากอารมณ์ที่มาคุอยู่ก็กลับมาดีขึ้นได้ เพราะเห็นหญิงสาวสุดสวยตรงหน้า ช่างตรงสเปคเขาเหลือเกิน
“...” เธอมองเขาพร้อมกับน้ำตาไหลริน พูดอะไรต่อแทบไม่ออก
- ผู้เขียน
